W maju 2024 roku Stasys powraca do swojej rodzinnej wsi Lepši w powiecie panewnickim. To właśnie teraz Muzeum Stasysa w Poniewieżu otworzyło swoje podwoje dla publiczności. I kto mógł sobie wyobrazić taką przyszłość tutaj, w małej wiosce, w zniszczonym drewnianym budynku z przeciekającym dachem, pełnym muczenia i muczenia zwierząt, gdzie nie można było usłyszeć opowieści rodziców. Godzinę drogi od Lepszy, w centrum Panewnik, dumnie stoi biały prostokątny budynek. Budynki zagrody rodziny Stasysów zmieściłyby się w nowym muzeum, tak jak klocki Lego lub "klejnoty" złożone przez dzieci mieszczą się w pudełku zapałek. Stara zagroda popadła w ruinę wiele lat temu. Teraz jest tam tylko pustka...

Ale przedmioty i wspomnienia nigdzie nie zniknęły. Wciąż tam są - żywe i zamrożone we wspomnieniach Stasysa: dom, studnia, szpadel, grabie, kosa, drabina, koło wozu, sterta słomy... 

 

Miejsce jego dzieciństwa było miejscem w jakiś sposób ponurym, ale jednocześnie skłaniającym do refleksji i inspirującym. Mały Stasys zawsze znajdował sposoby na ucieczkę do swojego świata wyobraźni i kreatywności. Używał znalezionych przedmiotów, takich jak drut z ogrodzenia lub słoma ze stodoły, aby tworzyć wymyślone postacie do zabawy. Postacie te zainspirowały go i po latach stały się motywami jego prac, nazwanych później rysunkami jednowierszowymi. 

Stasis Eidrigevičius, artysta wizualny i multiinstrumentalista, nieustannie wpada na wyjątkowe pomysły, które wymagają szerokiej gamy środków wyrazu artystycznego, nie tylko ołówka i papieru. Swobodny wybór narzędzi twórczych daje początek unikalnym obrazom Stasysa, plakatom, ilustracjom, pastelom, grafikom, rysunkom, akwarelom, rzeźbom, instalacjom, fotografii, performansom, scenografii, kostiumom, tekstom, reżyserii, a nawet aktorstwu. Jego prace przedstawiają głównie ciała o cechach ludzkich, czasami uzupełnione narzędziami domowymi lub rolniczymi reprezentującymi części ciała. Jego prace są również bogate w motywy zwierzęce i architektoniczne. Człekopodobne stworzenia Stasysa są często pozbawione kończyn. Jednak nadal są w stanie poruszać się i żyć z pomocą innych ludzi, przedmiotów, roślin lub zwierząt, nawet jeśli pozostają dość ograniczone i ograniczone. Przedmioty i obiekty artysty łączą się w płynny, nieprzerwany łańcuch. 

 

Jego dzieciństwo było miejscem ponurym, ale jednocześnie prowokującym i inspirującym. Mały Stasys zawsze znajdował sposoby na ucieczkę do swojego świata wyobraźni i kreatywności. Używał znalezionych przedmiotów, takich jak drut z ogrodzenia lub słoma ze stodoły, aby tworzyć wymyślone postacie do zabawy. Postacie te zainspirowały go i po latach stały się motywami jego prac, nazwanych później rysunkami jednowierszowymi. 

Stasis Eidrigevičius, artysta wizualny i multiinstrumentalista, nieustannie wpada na wyjątkowe pomysły, które wymagają szerokiej gamy środków wyrazu artystycznego, nie tylko ołówka i papieru. Swobodny wybór narzędzi twórczych daje początek unikalnym obrazom Stasysa, plakatom, ilustracjom, pastelom, grafikom, rysunkom, akwarelom, rzeźbom, instalacjom, fotografii, performansom, scenografii, kostiumom, tekstom, reżyserii, a nawet aktorstwu. Jego prace przedstawiają głównie ciała o cechach ludzkich, czasami uzupełnione narzędziami domowymi lub rolniczymi reprezentującymi części ciała. Jego prace są również bogate w motywy zwierzęce i architektoniczne. Człekopodobne stworzenia Stasysa są często pozbawione kończyn. Jednak nadal są w stanie poruszać się i żyć z pomocą innych ludzi, przedmiotów, roślin lub zwierząt, nawet jeśli pozostają dość ograniczone i ograniczone. Przedmioty i obiekty artysty łączą się w płynny, nieprzerwany łańcuch.

 Tytuł wystawy Stasysa Eidrigevičiusa, ICON-O-STASYS, może brzmieć enigmatycznie, ale jest oddany w zabawnej formie. Proponowanych jest kilka interpretacji, za którymi można podążać, ale tytuł wystawy każdy może odbierać na swój sposób. Możemy powiedzieć "ikona" lub "icono" Stasysa, ale ostatecznie i tak rozpoznamy znaczenie słowa ikona. Kiedy jednak rozdzielimy O, nabiera ono innego znaczenia - skojarzenia z twarzą lub okiem namalowanym w prymitywistycznym stylu. Oba te elementy są widoczne w pracach Stasysa. Mogą również oznaczać punkt przecięcia - Stasysa i widza lub widza i muzeum. 
ZAMIESZCZONE:  Niepewny pocałunek. Papier, pastel, 239×152 cm, 1995.