"Agnė Gintalaitė nie tworzy obrazów. Tworzy rzeczy, które istnieją tylko w obrazach. Stara się przekonać widza, by nie ufał "fotograficznemu" obrazowi. Dlaczego mielibyśmy mu nie ufać bardziej niż teraz? Agnė Gintalaitė zakrada się do galerii fotografii z nie-fotografią, która wygląda jak fotografia. Kto jest autorem, a kto bohaterem tej wystawy? Kto jest przedmiotem, a kto podmiotem - natura, człowiek czy sztuczna inteligencja? Kto pokazuje, a kto patrzy? Jeśli poprosisz sztuczną inteligencję o "mężczyznę", otrzymasz mężczyznę, a jeśli poprosisz o "kobietę", otrzymasz męskie spojrzenie. Zmagania artysty ze sztuczną inteligencją w dziedzinie generowania obrazów to zmagania z niezliczoną liczbą innych ludzi, z ich preferencjami, z opinią większości, z masowym gustem ("meta-stylem" według Leva Manovicha), ze społecznymi stereotypami i z dominującym rozumieniem tego, czym jest sztuka. Jednak, jak w każdym dziele sztuki, to decydent, wybierający, dokonuje wyboru. Zazwyczaj wybrane obrazy są wolne od błędów, ale Agnė szuka błędów w tym procesie, a błędy tworzą hybrydowy stan bytu, który zamienia się w rodzaj wizualnej projekcji wewnętrznego stanu emocjonalnego, sensorycznego niepokoju ekologicznego, zatarcia granicy między człowiekiem a zwierzęciem. Agnė Gintalaitė wybiera błąd. Błąd zamienia się w zbawienie". (Paulina Pukytė)