Co się dzieje, gdy inteligentny sycylijski intelektualista trafia na Litwę, ponad 3000 km na północ od swojej ojczyzny? Wiele rzeczy. Po pierwsze, kulturowe "zwarcie", które wybucha, gdy zderzają się fundamentalnie różne zwyczaje i tradycje. Krajobraz zmienił się z jałowej, słonecznej wyspy Trinacria (nazwa nadana Sycylii przez starożytnego greckiego historyka Thucydidesa), świętej dla boga słońca, który trzymał tam swoje pastwiska, na zamarznięte przestrzenie Morza Bałtyckiego i bezkresne lasy, które go otaczają. Krainy te są domem dla pięknych miast i są zamieszkane przez wyjątkowo uroczych ludzi, a zwłaszcza kobiety - wysokie, niebieskookie, o długich i falistych lub prostych, blond lub rudych włosach. Niczym boginie, które wyszły z lasu, aby przez chwilę pospacerować wśród nas, dumne i tajemnicze kobiety, które w rzeczywistości są znacznie bliższe sycylijskim kobietom, niż mogłoby się wydawać.

Więc Gianluca Sodaro, uznany reżyser, pisarz i fotograf, doświadczył "zwarcia". A potem zaczął fotografować te kobiety, naturalnie niosąc ze sobą dziedzictwo swojej włoskiej i sycylijskiej kultury artystycznej i historycznej, fuzję, która wysyła dreszcze w dół kręgosłupa. "Praygirl" to tytuł tej wystawy, ponieważ prawie wszystkie kobiety na 16 fotografiach są uchwycone podczas modlitwy.

16 kobiet z Litwy jest w różnym wieku i nie wszystkie są Litwinkami: jedna jest czarnoskóra, inna jest muzułmanką. W ostatecznym rozrachunku nie ma to większego znaczenia, wszystkie są pociągające na swój własny sposób i mają swoje własne historie, ujawnione i uchwycone przez Sodaro dzięki uważnemu badaniu i obserwacji każdej z nich. Wśród nich najbardziej uderzająca jest Dovilė, której głowa jest zakryta koronkowym welonem, której ręce są złożone i która nosi ciemne okulary. Modli się z nabożną czcią w katedrze wileńskiej, ale być może to nie jest jej miejsce. Ta kobieta, z tymi błyszczącymi i rozgorączkowanymi oczami za okularami, bardziej przypomina współczesną wersję Carmilli irlandzkiego pisarza Le Fanu, niebezpiecznego wampira na wolności, niż pokorną modlitwę - jest słodka, melancholijna, ale także gotowa dusić gardło swojej ofiary, aż się udusi.

Z pozostałymi kobietami też nie ma żartów - Kristina modli się w teatrze, pogrążona w ponurych myślach i prawdopodobnie z zamiarem zemsty, piękna Nijolė płacze z zapadniętymi policzkami i ekspresyjnie zaciska guzowate dłonie, Sandra modli się do Najwyższego na zachmurzonym niebie i jasne jest, że nikt jej tam nie usłyszy. Rudowłosa Erna, paląc papierosa, myśli o swoim Bogu, a jej przeszywająca twarz błądzi nieregularnie. Margarita, piękna Margarita, modli się i błaga namiętnie, jak modląca się pokojówka z dawnych czasów - czy jest w ferworze miłości? Potem jest Austeia, otulona harmonią czerwieni granatu i fioletu, pasujących do jej różowego ciała, pogrążona w modlitwie przypominającej ekstazę, potem jest Gołębica, patrząca żałośnie i cicho w niebo na tle ruin, które wyglądają jak ukraińskie miasta. Arystokratyczna i wyczerpana Daiva, niezwykle elegancka, modli się wśród dzieł sztuki równie cennych jak ona sama. Najbardziej niezwykłą ze wszystkich kobiet jest niespokojna Sabina, której jaskrawoczerwone włosy wyglądają na pełne cierni między gałęziami - obserwuje nas z bolesnym spojrzeniem i dużymi, niespokojnymi niebieskimi oczami. Inne są spokojniejsze (przynajmniej na pierwszy rzut oka): Sophie, która wygląda jak medytująca Matka Boska, Deimantė ze swoim modlitewnikiem, w którym szuka słów otuchy, Sania z dwiema różami w dłoniach, jakby zapraszając nas do cichej harmonii, Anna, cała złota i hebanowa jak czarnoskóra Maryja, i Juratya, której starość dała jej łagodność, by kontemplować przeszłość i przyszłość z uśmiechem na twarzy.

Kto mógłby powiedzieć, że znalezienie kobiet, pięknych i prawie wszystkich młodych, i nakłonienie ich do pozowania do obiektywu jest łatwe? A jednak te kobiety prawdopodobnie nie są do końca tradycyjne. Czy nie reprezentują czegoś z przeszłości, co dziś nie jest już aktualne? Po pierwsze, Sodaro, który studiował sztukę na Akademii Sztuk Pięknych w Mediolanie, gdzie był uczniem między innymi Emilio Isgrò, Emilio Tadiniego i Gianniego Colombo, tworzy swoje obrazy poprzez staranne badania i skrupulatną dbałość o szczegóły - szuka ubrań, welonów, rozet, organizuje sesje makijażu i wyobraża sobie scenę fotografii, tak jak malarz może mieć wizję obrazu. Ale najpierw przez wiele miesięcy nawiedza go jego duch, kobieta, którą nosi w głowie, i szuka jej wśród wielu twarzy w tłumie, dopóki jej nie znajdzie. Złożona sztuka. Ale, co warto podkreślić, jego fotografie nie są jak plakaty, wskazujące tylko jeden punkt widzenia lub teorię skonstruowaną przy stole warsztatowym. Przekazują przesłanie, być może alegoryczne, przedstawiają współczesne kobiety, świadome siebie właścicielki, młode i stare, kobiety, które żyły lub chcą żyć, mają nadzieję i działają.

Te kobiety są jednocześnie sentymentalne, zmysłowe, bardzo silne i zimne jak pokryta lodem kraina, w której żyją. Niektóre z nich, jak Margarita i Sophia, jeśli spojrzymy na aluzje do twórczości artystów Guido Reni i Carlo Dolci, przypominają słynne obrazy, których reprodukcje często znajdujemy w domach pobożnych Włochów. Inni należą do świata prerafaelitów - Deimante może być potomkiem Elizabeth Siddal, uderzającej modelki Dantego Gabriela Rossettiego. A Yurati, tak wielowymiarowa i kanciasta, może pochodzić z obrazu Egona Schiele.

Są to fotografie, które świadczą o wysokim poziomie profesjonalizmu, opartym na precyzyjnych kodach badań artystycznych. Warto podkreślić jeden z nich: wysoką jakość kolorowych odbitek, zawsze pod bezpośrednim nadzorem autora.

Wszystkie szesnaście kobiet na tej wystawie opowiada własną historię, a Sodaro udaje się uchwycić energię i istotę tych tajemniczych postaci, które zamieszkują senny wszechświat pełen filmowych i literackich odniesień, pozostawiając charakterystyczny i niepowtarzalny ślad oraz tworząc styl, który może być ironiczny, ale nigdy wulgarny. Czy istnieli wcześniej? Czy naprawdę istnieją? I jaka jest ich istota? Kobiety Sodaro są fikcyjnymi postaciami, które istniały naprawdę, i wszystkie bawią się śmiercią, są aniołami eksplorującymi ciemność, są ciągiem rozproszonych obrazów, są niepocieszone i trudne do oswojenia.