W XX wieku Litwa miała wiele twarzy: był okres niepodległości, okresy okupacji nazistowskiej i sowieckiej, a niektóre części współczesnej Litwy były również częścią Polski. Po ogłoszeniu niepodległości od Związku Radzieckiego, euforia nowych początków i wolności na Litwie została wkrótce zastąpiona trudnościami transformacji gospodarczej i ideologicznej. Poczucie bycia na peryferiach, niepewność, spoglądanie na Zachód i niezdolność do refleksji nad tym, co dzieje się wokół nas. Pojęcia takie jak państwo, demokracja, tożsamość, kultura itp. były redefiniowane, a ludzkie głowy, żołądki i szafy wypełniały się mało znanymi lub nieznanymi rzeczami. Wykorzystując fotografię, wideo, nagrania dźwiękowe, materiały archiwalne i spisane narracje, a także doświadczenia ludzi, marzenia i otaczające ich symbole, projekt Regione nubibus prowadzi nas przez najbardziej uderzające ślady pozostawione przez transformację polityczną od komunizmu do neoliberalnego kapitalizmu, otwierając dialog na temat ludzkiej egzystencji na przełomie wieków i złożoności zmian. Tak zwana stalinowska rura dzielnicy Šalčininkai i miasto satelickie Visaginas ucieleśniają zmiany społeczne i rozpadające się społeczności, problemy migracji i granic państwowych, obietnicę i kruchość postępu technologicznego, rozszczepienie i połączenie cząstek, przekroczenie pamięci osobistej i społecznej. Innymi słowy, transformacja jako taka i związane z nią procesy wewnętrzne. W skali globalnej jest to przekrój i metafora całej transformacji bloku postsowieckiego, niewygodnej demokratyzacji obciążonej nieprzetworzoną przeszłością. Lokalnie jest to wizualny pomost między zmarginalizowanymi społecznościami a doświadczeniem reszty Litwy, a także refleksja nad tym, dlaczego dziś nadzieje z przeszłości nie zostały jeszcze spełnione i jak daleko zaszliśmy.