Każdy obraz może być interpretowany jako gra - działa jak samoorganizująca się zasada, niepodlegająca niczyjej woli. Obok nadmiaru statycznych form wizualnych, na scenie widzimy płynący obraz, który niczym magiczna inwersja rzeczywistości, otwiera podtekst życia.
Nawet w spektaklu o negatywnej konotacji, w teatrze można odczytać pozytywne przesłanie. Taki sposób patrzenia na teatralne elementy, ich swoiste przearanżowanie, być może nawet naruszenie ich miejsca na scenie, pozwala podkreślić i uwypuklić to, co w nich najważniejsze. To właśnie sensoryczne podejście, obejmujące zarówno bagaż kulturowy, jak i osobiste doświadczenia, jest dla mnie najbliższym sposobem eksplorowania i oddawania rzeczywistości w moich pracach.

Jeśli teatr jest naszą rzeczywistością, to malarstwo jest oknem na jej głębszą warstwę. Niektóre części obrazów są niekompletne, otwarte na każde nowe spojrzenie, na permutacje znaczeń, które przynosi.

"Płótna Dašenkovienė są wypełnione szybującymi horyzontami, drzewami namalowanymi w oddzielnych plamach koloru i ludzkimi postaciami rozciągniętymi w tęsknych pozach. Bardzo często są to kobiety. Czasami samotna kobieta, zastygła w surowej kamiennej rzeźbie, czasami dryfująca w trawie i wpatrująca się w zamyśleniu w niebo lub, jak wróżka, machająca spływającymi włosami i spódnicą do kostek po parkiecie sekretnego pokoju. Gdzie indziej jest przyjaciółką. Ale nawet wtedy w pracy jest wyczuwalna samotność. [...] Artystka tworzy o wiele bardziej dramatyczne nastroje w swoich grupowych kompozycjach postaci. Inne obrazy artystki mają jeszcze bardziej oczywiste powiązania z teatrem. Tutaj dramat, z jego jeszcze silniejszymi skokami podniecenia, niepokoju, sprzeczności, wątpliwości i frustracji, wyznacza całą podstawę pracy. Oczywiste jest jednak, że teatr jest tu tylko aluzją; akcja w utworach autora nie jest sceniczna, pochodzi z życia. Prawdopodobnie z własnego doświadczenia autora. Postacie ludzi potykających się, na czworakach, leżących lub zwiniętych w kłębek, rozpadają się w swoich przeżyciach. Mroczne cienie zostają zastąpione snopami światła - nadzieją, obietnicą i wiarą. Dašenkovienė ma wielką zdolność do tworzenia odpowiedniego nastroju i oddawania atmosfery, opanowała język koloru i formy. [...] Autorka z szacunkiem odnosi się do historii sztuki, a jednocześnie z powodzeniem kształtuje swoją indywidualną ekspresję."

Krytyk sztuki Danguolė Ruškienė

Daiva Dašenkovienė (ur. 1972) jest artystką, która aktywnie uczestniczy we wspólnych wystawach, akcjach artystycznych i plenerach. Zorganizowała 12 wystaw indywidualnych. Od 2021 roku jest członkinią Litewskiego Związku Artystów. Od 2015 roku pracuje w Teatrze Dramatycznym w Kłajpedzie jako artystka-dekoratorka.