W miarę jak hegemoni kulturowi zmieniają swoje normatywne formy władzy, a te same matryce dominacji, które od dawna charakteryzują instytucje, nie mogą być już identyfikowane, pojawia się pytanie, czy nadal możliwa jest wywrotowa interwencja w organizmie, który uczynił otwartość i inkluzywną różnorodność swoją siłą? Gdzie tkwi potencjał rozpowszechniania alternatywnych idei, oporu i sprzeciwu? Czy możliwe jest działanie bez uczestniczenia w systemie i co to znaczy być dziś outsiderem? Outsiderzy próbują rozpoznać świat takim, jakim jest, być realistami, być jego częścią, odkrywać i mapować płeć topniejących lodowców, wskazywać palcem na homogenizujące wartości heterogenicznych przestrzeni, intelektualne mody, autoreferencyjne relacje społeczne i wewnętrzne antagonizmy. Ale jeśli chcemy coś zmienić, nie musimy odrzucać tego, co już istnieje, musimy znaleźć warunki do infiltracji, możliwości pracy w ramach systemu, bycia grupą wywrotową, "piątą kolumną", która wykorzystuje wrażliwość instytucji - ich obietnicę otwartości, która pozwala nam przebić się przez zewnętrzną powłokę białych płaszczyzn i zahaczyć o przestrzenie poza nimi, subwersywnie wykorzystywać centra grawitacji i ich infrastrukturę, siłę tworzenia pamięci i kontrolę nad przyszłością, ekscytować się zawieszoną zmianą i wykorzystywać ją w celu podważenia pozorów konsensusu.