Wystawa poświęcona jest twórczości litewskich artystów, którzy mieszkali lub nadal mieszkają w Niemczech. Pierwsza część wystawy odnosi twórczość artystów do Niemiec jako pierwszego terytorium schronienia, gdzie Litwini przybyli jako uchodźcy wojenni, aby uciec przed sowieckimi represjami. Ta część wystawy opowiada o powojennych wysiłkach artystów, aby tworzyć i budować w nowym miejscu. Druga część wystawy dotyczy wolnych artystów w wolnym świecie, kiedy dwa światy były podzielone żelazną kurtyną i kiedy żelaznej kurtyny już nie było. Jest to wystawa-równanie, łącząca dwa wyrażenia, połączone znakiem równości, ze znanymi danymi i nieznanymi znaczeniami: dwie różne części, dwie strony sztuki diasporycznej, dwa okresy rozwoju artystycznego (1945-1950 i 1951-2022), które są niefotograficznie wpisane w pole litewskiej pamięci historycznej. Rozwiązaniem tego równania, według jednej z kuratorek, Rasy Žukienė, są wyniki artystyczne pokazane na wystawie. Jest to opowieść nie tylko o trudach i stratach uchodźców, ale także o idei przywrócenia szkoły artystycznej we Fryburgu, o litewskich książkach wydanych w Niemczech, ilustrowanych przez artystów, którzy tu pracowali, o grafikach i obrazach tu tworzonych oraz o pamiątkach.