To nie są kryształowe horyzonty natury, które chciałabym zobaczyć.

To raczej wewnętrzne krajobrazy, nieustannie zmieniające się, uciekające z pułapki kwarantanny, zamrożone przez okropności wojny, szukające wyjścia, odnajdujące wolność wyboru, dzielenia się, życia, słyszenia ciszy.

Wystawa jest jak pstrokata układanka wydarzeń.

Zniknęły tętniące życiem stany, które zainspirowały prace stworzone 4 lata temu na indywidualną wystawę "RIBA". Świat się zmienił. Musiałem trochę desperacko szukać znaczeń i inspiracji. Uspokoić się. W ciszy wpadłem na bardzo nieoczekiwane rozwiązanie - zamalowanie proroczych znaków wojny z moich wcześniejszych obrazów. Poczułem ulgę. Potem przyszła chęć prostej afirmacji życia, pełnego wszelakich nastrojów, uroków codzienności. W ten sposób niespodziewanie wpadła mi w oko strona na FB "Atiduotuvė Panežžys", gdzie zdjęcia przedmiotów przypominały kolorowe abstrakcje, kompozycje pełne paradoksów. I tak właśnie zniknął RIBOS.