Wraz ze zbliżającą się setną rocznicą powstania Republiki Litewskiej rośnie zainteresowanie okresem międzywojennym. Rośnie liczba projektów i prac badawczych poświęconych kształtowaniu się nowoczesnej tożsamości litewskiej. Budynki powstałe w okresie międzywojennym, trafnie opisane przez historyka architektury Mariję Drėmaitė jako architektura optymizmu, odzwierciedlają panujący wówczas nastrój. Patrząc przez pryzmat optymizmu, te uniwersalne procesy można również zaobserwować w Kudirka Naumiestis, zwłaszcza w latach czterdziestych XX wieku. Odbudowane państwo, wyrwawszy się z uścisku nacjonalizacji, stara się ugruntować swoją pozycję fizyczną i ideologiczną wśród krajów europejskich. Kudirkos Naumiestis wyróżnia się położeniem na granicy byłego imperium niemieckiego, co oznaczało, że przez kilkaset lat istniała silna wymiana kulturowa, odzwierciedlona nie tylko w sferze społecznej i gospodarczej, ale także w architekturze. Punktem zwrotnym jest międzywojenna litewska szkoła architektury. Wykorzystując nowoczesne formy architektury, litewscy intelektualiści w Kudirce Naumiestis zainicjowali budowę narodowej narracji, poszukiwanie narodowego stylu, a jednocześnie, przez pryzmat nowoczesności, osobowości Vincasa Kudirki, który tu mieszkał. Ukoronowaniem tego wszystkiego jest budowa pomnika wielkiego wojownika. Muzeum Vincasa Kudirki (V. Kudirkos g. 29, Kudirkos Naumiestis, dzielnica Šakiai) zostanie otwarte dla zwiedzających w lipcu.