Nie ma chyba tematu, który nie znalazłby się na celowniku aparatu Vytasa Karatiejasa. Autor często określany jest mianem kronikarza miasta i muszę się z tym zgodzić: w centrum jego zainteresowania znajdują się portowe festiwale, wydarzenia kulturalne, życie codzienne, architektura, martwa natura, fotografia przyrodnicza i reklamowa. Vytas zdaje się nie wybierać odpowiedniego czy dającego się lubić obiektu, z pasją łowcy "przywłaszcza" sobie każdy wizualny wycinek świata.
Ale można znaleźć jeden motyw, który niewątpliwie dominuje w archiwum prac fotografa. "...w dzisiejszych czasach lubię rzeczy naturalne bardziej niż miasto, a nawet bardziej niż człowieka", mówi Vytas. Pejzaże morskie zajęły pierwsze miejsce na półce z trofeami wytrawnego łowcy obrazów - nie bez powodu mówi się, że nigdy nie ma się dość patrzenia na morski horyzont i ogień. Najwyraźniej ta zachodnia forma medytacji jest zakodowana gdzieś głębiej niż siła logicznych rozwiązań. Potrzeba zanurzenia się w pierwotnej egzystencji jest wpisana w całą ludzkość, ale fotograf również odczuwa nieugaszone pragnienie uwięzienia tych obrazów w swoich chemicznych lub cyfrowych mediach.
W pracach wybranych na wystawę artysta wciąż pozostawia jakiś ślad ludzkiej egzystencji. Rytmicznie pulsujące barierki wokół ujścia Dunaju, dawne budynki magazynowe zniekształcające horyzontalność brzegu i oddalający się prom znikają w gęstej mgle. Ledwie namacalne ślady cywilizacji wyznaczają jedynie drogę do głównych terenów łowieckich, wskazując, że wszystkie zmartwienia dnia dzisiejszego zostały już za nami. Wiatr, woda i granica między lądem a morzem są głównymi bohaterami kolorowych grafik. Do tego dochodzi długie oczekiwanie, poszukiwanie odpowiedniego światła, pozycji pod najlepszym kątem. Vytas wytrwale poszukuje nowej konfiguracji pejzażu morskiego, tak jakby zawieszając to wyjątkowe ustawienie sił natury, zmusił je do istnienia na zawsze.