Do II wojny światowej Wilno było nazywane jednym z najważniejszych ośrodków europejskiej kultury i nauki żydowskiej. W przededniu wojny mieszkało tu około 58 tys. Żydów, ale tylko kilka tysięcy dotrwało do końca nazistowskiej okupacji. Tragiczna śmierć "Jerozolimy Północy" do dziś interesuje nie tylko historyków świata i Litwy, ale staje się także źródłem inspiracji dla twórców teatralnych różnych pokoleń i światopoglądów do refleksji nad tą tragedią narodu, społeczeństwa i ludzkości.

Teatr Młodzieżowy, założony na dawnym terenie Wielkiego Getta Wileńskiego, niezmiennie interesuje się tym tematem i we współpracy z utalentowanymi twórcami teatralnymi stale inicjuje artystyczne badania nad tą okrutną i dynamiczną epoką: w ciągu ostatnich kilku lat tacy twórcy jak polski geniusz teatralny Krystian Lupa eksplorowali temat Holokaustu na scenie Teatru Młodzieżowego (spektakl "Austerlitz" na podstawie W. G. Sebalda) czy Sergej Łoźnica (spektakl "Erynie" na podstawie powieści J. Littella "Życzliwi").

Reżyser najmłodszego pokolenia Justinas Vinciūnas, kończący w tym roku studia reżyserskie na Litewskiej Akademii Muzyki i Teatru (prowadzący zajęcia Gintaras Varnas), szukając nietuzinkowego podejścia do Holocaustu i całej gamy tematów związanych z tym zjawiskiem, zwraca się nie do wielkich dzieł literatury pięknej, ale do autentycznych wydarzeń masakry Żydów w Wilnie, wspomnień świadka Kazimierza Sakowicza, 2012 r. po publikacji książki "Paneriu dienorastis 1943-1944 m. a także dokumentów archiwalnych o ratujących litewskich Żydów.

Polski dziennikarz i oficer K. Sakowicz urodził się w 1894 roku. Po ukończeniu szkoły średniej studiował prawo w Moskwie. Po studiach pracował w redakcjach wileńskich gazet. Założył drukarnię w domu pod numerem 24 przy ulicy A. Mickevičiusa, który Sakowicz stracił wraz z rezydencją w 1940 r. W wyniku sowieckiej nacjonalizacji wraz z żoną przeniósł się do Panerius i tym samym znalazł się w pobliżu przyszłego miejsca masowych mordów. Tutaj od 1941 r. w lipcu, ze strychu budynku mieszkalnego, miał okazję obserwować masakry dokonywane przez nazistów i ich litewskich kolaborantów.

Według reżysera J. Vinciūnasa, zeznania K. Sakowicza są tak okrutne, że czytając je, trzeba zmierzyć się z granicami współczucia. Chce się przypisać opisywaną grozę płaszczyźnie wyobraźni, mimo że jest to źródło dokumentalne. To właśnie ta granica percepcji jest jednym z zasadniczych tematów spektaklu. W spektaklu postaramy się nie tylko poczuć ciszę między realnym doświadczeniem ludzi a wypolerowanymi źródłami czasu, ale także ją rozwiać.

Spektakl oparty jest na materiałach archiwalnych zgromadzonych przez Muzeum Historii Żydów im. Gaona w Wilnie o wybawcach litewskich Żydów.

Partnerem spektaklu jest Litewska Akademia Muzyki i Teatru.