Od ponad pięćdziesięciu lat w Sanktuarium Narodowym w Waszyngtonie i Bazylice Świętego Piotra w Watykanie działają litewskie kaplice. Istnieją również kaplice w kościele Grobu Bożego w Szydłowie. Kaplica Najświętszej Maryi Panny w Narodowym Sanktuarium Niepokalanego Poczęcia w Waszyngtonie została poświęcona 5 września 1966 roku, a kaplica Matki Bożej Miłosierdzia w Bazylice Świętego Piotra w Watykanie 7 lipca 1970 roku. Dziś rzadko myśli się o tym, że pojawienie się tych kaplic w dwóch centrach zachodniego świata u szczytu zimnej wojny jest równoznaczne z cudem. W tamtym czasie Litwa nie istniała na geopolitycznej mapie świata, katolicyzm był w naszym kraju prześladowany i tłamszony, a wierni cierpieli z powodu ograniczeń i represji. Wystawa przedstawia historię obu kaplic, ukazując ich znaczenie dla litewskiej diaspory i okupowanej Litwy. Szczególną uwagę poświęcono kontekstom artystycznym, które pozwoliły litewskim artystom-uchodźcom wojennym na integrację z życiem artystycznym krajów, które ich gościły, oraz na wyrażanie siebie na arenie międzynarodowej. Historia litewskich kaplic w Waszyngtonie i Watykanie jest kontynuowana i rozszerzana w dwóch dodatkowych częściach wystawy. Jedna z nich poświęcona jest modernizacji litewskiej sztuki i architektury kościelnej w okresie międzywojennym.