Pojęcie interdyscyplinarności, zakodowane w nazwie Litewskiego Związku Artystów Interdyscyplinarnych, było dyskutowane i nie zgadzano się z nim falami przez ostatnie dziesięciolecia, ale nieustannie - czasem bardziej aktywnie, czasem wolniej, prawie godząc się z jego nieuniknionym ogromem, abstrakcyjnością i dziwną aktualnością. Ostatecznie przyjął się pogląd, że interdyscyplinarność to po prostu status quo sztuki współczesnej, a nie radykalnie nowa, odmienna jakość i nowoczesność. Dziś wydaje się, że termin ten stał się w końcu tropem powtarzanym z przyzwyczajenia lub po prostu pragmatyczną klasyfikacją służącą przyznawaniu funduszy, a "interdyscypliniści" (w ścisłym sensie członkowie LTMKS) nie są już namacalnym i rozpoznawalnym plemieniem, którym kiedyś byli. Zmienił się jednak również stosunek do koncepcji dyscyplin (artystycznych). Nie są one już postrzegane jako synonimy modernistycznego wstecznictwa i ciasnego tradycjonalizmu; wręcz przeciwnie, kwestionując żywotność zarówno ideologii zaciekłej nowoczesności, jak i deklaratywnej interdyscyplinarności, artyści i inni praktycy kultury cieszą się urokami "nowych starych" dyscyplin - tekstyliów, rysunku, formowania i szkła, malarstwa, rzeźby, a nawet sztuki ludowej - bez żadnej ironii. Nie dlatego, że chcą powrócić do epoki dziewictwa tych dyscyplin, ale dlatego, że czują, że ich integracyjne, materialne i psychoestetyczne cechy doskonale pasują do współczesności bez wyraźnych chronologicznych drogowskazów. Twarz dyscyplin jest rozpoznawalna, ale inna. Nie są one już tabu czy fetyszami, ale czymś trudnym do wyrażenia w słownictwie, do którego dopiero się przyzwyczailiśmy.