Szawelski Państwowy Chór Kameralny "Polifonija", świętujący swoje 50-lecie, wkracza na niezbadane terytorium artystyczne, tworząc innowacyjny projekt interdyscyplinarny, w którym nieme kino dokumentów obserwacyjnych łączy się z muzyką chóru na żywo. Reżyser Kristijonas Dirsė i autor zdjęć Jokūbas Miškinis, mistrzowsko posługując się narzędziami kinematografii dokumentalnej, estetycznie prezentują artystyczną eksplorację, w której śpiewacy chóru są nie tylko grupą wykonawców muzycznych. Film tworzy portret każdego członka chóru, podkreślając w zbliżeniu szczegóły ich codziennego życia, które zwykle są niewidoczne dla widzów koncertów.
Wartość artystyczną projektu, zainicjowanego przez Linasa Balandisa, dyrektora artystycznego i głównego dyrygenta Chóru Polifonija, podkreśla unikalne połączenie muzyki i wizualizacji. Ścieżkę dźwiękową do filmu skomponowała specjalnie dla niego polska kompozytorka młodego pokolenia Zuzanna Koziej. Jej kompozycja muzyczna to wielowarstwowy pejzaż dźwiękowy łączący minimalistyczne motywy i nowoczesną strukturę harmoniczną, organicznie zintegrowany z niemą narracją filmową. Co więcej, tkanka dźwiękowa i wizualna staje się interaktywna: chór wykona nową kompozycję muzyczną na żywo podczas premiery, scenograficznie łącząc doświadczenia wizualne i słuchowe w performatywnej syntezie, która ma na celu poszerzenie tradycyjnych granic filmu i muzyki.
W tym projekcie ważne jest połączenie muzyki i obrazu, ale także osobistej i zbiorowej narracji. Teksty wykorzystane w filmie to własne refleksje członków chóru na temat ich relacji z muzyką i Chórem Polifonija. Myśli te zostały spisane pięć lat temu i uwiecznione w albumie fotograficznym, ale teraz stają się istotnym symbolem werbalnym, który nadaje tej pracy szczególną intymność. W ten sposób ramy strukturalne projektu przypominają retrospektywną refleksję, w której chór odgrywa nie tylko rolę muzyczną, ale także semiotyczną.
Estetyka filmu to nie tylko prosty dokument obserwacyjny, ale także głębokie studium wizualne, które stara się uchwycić dwoistość członków chóru: między ich wizerunkiem scenicznym a życiem prywatnym, w którym zamieniają się w zwykłych ludzi, z własnymi hobby, pasjami i codziennymi obowiązkami. Autor zdjęć Jokūbas Miškinis wykorzystuje subtelne środki filmowe, aby stworzyć kontrastującą narrację wizualną, która odzwierciedla przyziemną egzystencję bohaterów filmu i ich przemianę, aby stać się częścią wybitnej społeczności artystów.
Projekt ten jest nie tylko nowym i przyjemnym doświadczeniem, ale także formą kreacji, która wymaga pełnego uczestnictwa i świadomości widzów. Jest to jedno z tych rzadkich dzieł sztuki, które zaprasza nas do doświadczenia transcendencji, wykraczając poza zwykłe granice konsumpcji sztuki i wchodząc w aktywny, emocjonalny i intelektualny dialog z dziełem.
