Wystawa opowiada o wyborach osobistych i politycznych, ale w przypadku A. Smetony różnica nie jest zbyt ostra. Decyzje osobiste były ważne dla kształtowania się osobowości Smetony i kierunku jego przyszłej drogi życiowej. Dziś możemy zastanawiać się, czy Smetona wspiąłby się na szczyt elity politycznej, gdyby w młodości wybrał kapłaństwo zamiast świeckości. Czy w ogóle mówilibyśmy o Smetonie jako budowniczym państwa i polityku, gdyby po studiach na Cesarskim Uniwersytecie w Petersburgu zdecydował się poślubić córkę wpływowego petersburskiego prawnika i pozostać w firmie swojego teścia? Czy Smetona stałby się wybitną postacią polityczną w Wilnie, gdyby zdecydował się opuścić miasto, gdy w 1915 r. zbliżała się armia niemiecka? Decyzje polityczne zdeterminowały karierę Smetony i przyszłość państwa. Zarówno w 1919 r. od Rady Litewskiej, jak i w 1926 r. od organizatorów zamachu stanu, Smetona brał pod uwagę swoją sytuację rodzinną, osobiste ambicje polityczne i sytuację w kraju. Podczas gdy te wybory polityczne zależały bardziej od woli jednostki, inne decyzje były podejmowane zbiorowo. Na przykład wszystkie trzy ultimatum (Polska, Niemcy i Związek Radziecki) zostały omówione wspólnie z towarzyszami, członkami rządu i dowództwem armii. To, czy wola prezydenta mogła zdeterminować inne decyzje, jest kwestią otwartą i zachęca do debaty.