Na wystawie zaprezentowano blisko 200 prac odtwarzających fragmenty historii Wilna i jego rozwój ikonograficzny w różnych epokach. Obejmuje ona Wilno XIX wieku, które jest chyba najpełniej reprezentowane na wystawie przez zestaw grafik Pauliusa Galaune'a z przeważającymi litografowanymi obrazami wileńskiej architektury i zabytków sztuki, oraz Wilno XX wieku. Miasto pierwszej połowy XX wieku, o którym szczegółowo opowiadają autentyczne pejzaże Mścisława Dobužinskiego dokumentujące krajobraz miasta, znakomite akwaforty Jerzego Hoppena, a także duża grupa eksponatów przypominających szczególnie drażliwy temat w historii miasta i całego kraju - prawie dwudziestoletnią okupację Polski. Na wystawie znalazły się również prace malarskie i graficzne z okresu okupacji sowieckiej, powstałe w kontrowersyjnym okresie restrykcji, ale niepozbawione odważnego modernistycznego spojrzenia, pełne koloru i nastroju - swoistego sposobu mówienia w opozycji do wątków ideologicznych. Romantyczna, nostalgiczna, zmitologizowana, skonstruowana na bazie napięcia lub narodowej narracji, wizualna tożsamość Wilna rozwija się i wśród zielonych bromów miasta prowadzi nas przez labirynty przestrzeni i czasu stolicy, przez łuki wybrane do projektu wizualnego wystawy, które symbolizują wznoszenie się myśli i ducha ku wyższym ideałom, sile, aspiracjom i przejściu między czasem przeszłym a przyszłym.