14-letnia dziewczynka o imieniu Madeinusa mieszka w odległej andyjskiej wiosce, której nazwa w języku keczua oznacza "miasto, do którego nikt nie może wejść". Geolog z Limy utknął w tym niegościnnym miejscu z powodu powodzi w okolicy. Zbliżają się coroczne obchody Tiempo Santo (Czasu Świętego). Mieszkańcy wioski wierzą, że przez trzy dni między ukrzyżowaniem a zmartwychwstaniem Bóg jest martwy i dlatego nie widzi grzechu. Wszystko jest dozwolone. 

Podobnie jak mieszkaniec miasta w odległej górskiej wiosce, kiedy zagłębiamy się w kino odległych regionów oraz jego historyczne i kulturowe konteksty, zawsze narażamy się na ryzyko niezrozumienia, przeoczenia niuansów. Właśnie dlatego MADEINUSA wydaje nam się tak ważna w ciągłym procesie uczenia się z filmów, uczenia się rozmawiania o nich i rozpoznawania za ich pośrednictwem naszych politycznych i nieświadomych uprzedzeń. Debiut Claudii Llosy spotkał się zarówno z ostrą krytyką, jak i pochwałami, zarówno w Peru, jak i za granicą. Krytycy uważają, że największym problemem filmu jest fakt, że reżyserka, młoda biała mieszkanka miasta z klasy średniej, portretuje kobietę z plemienia Quechua z odległego regionu Andów.