Bo jestem tylko człowiekiem, 
[Chór] I jestem tylko człowiekiem. 
Nie wiń mnie, 
[Chór] Nie wiń mnie. 
I jestem tylko człowiekiem, i popełniłem kilka błędów. 
[Chór] I jestem tylko człowiekiem. 
Nie jestem prorokiem, Mesjaszem. 
[Chór] I jestem tylko człowiekiem. 
Szukaj gdzie indziej, dalej. 
[Chór] I jestem tylko człowiekiem. 
Monika Radžiūnaitė (ur. 1992) reprezentuje młode pokolenie malarzy pracujących w Wilnie. Styl artystki charakteryzuje się ironią, przekształcaniem wątków historycznych i kulturowych - nie odwołując się do faktycznej, chronologicznej lub tematycznej rzeczywistości przeszłości, ale raczej badając nowe połączenia symboli, aluzji i obrazów.Punktem wyjścia pracy jest wystawa Dom-Muzeum Kazisa Varnelisa - instalacja oparta na estetycznych i znaczeniowych współbrzmieniach eksponatów z różnych epok, przestrzeń ponadczasowej muzealnej sakralności poza granicami codzienności. Na koncepcję przestrzeni Varnelisa silnie wpłynęła jego wieloletnia praktyka w dziedzinie sztuki kościelnej, ale w muzeum nie ma bezpośrednich odniesień do sztuki sakralnej. 
Koncepcja wystawy opiera się na twórczej strategii błędu opracowanej przez Radžiūnaitė. "Błędne" odczytanie ujawnia się w odtworzonej przez artystkę ikonografii, w tytułach obrazów przetłumaczonych na łacinę za pomocą Google Translate oraz w glitch1-gotyckiej architekturze wystawy. Widz zostaje sprowokowany do krytycznej refleksji nad interakcją tekstu i obrazu, błędem, który jest nieunikniony nawet w dobie technologii i zbyt poważnym stosunkiem do dziedzictwa minionej epoki.
W galerii rodzi się nowa religia współczesnych obrazów, której jeszcze nie znamy. Jaki obraz, który zawsze był wiernym sługą religii, mógłby dziś uzupełniać święte teksty? I jaka nowa religia wyłoniłaby się z dzisiejszej kultury obrazu? To zabawa obrazami, które powstają w świadomości widza, zapraszająca do eksploracji subiektywnych doświadczeń wizualnych. W centrum wystawy znajduje się eksponat muzealny - monstrancja. Pusty obiekt, zarówno w sensie fizycznym, jak i muzealnym, staje się metaforą strategii twórczej Radžiūnaitė - zapomniane motywy ikonograficzne zostają w obrazach wypełnione nowymi znaczeniami i tworzą własny system semantyczny.