Antonín Dvořák - "Tańce słowiańskie":

Taniec nr 1 C-dur op. 46; Taniec nr 2 e-moll op. 46; Taniec nr 3 As-dur op. 46; Taniec nr 8 g-moll op. 46; Taniec nr. 72

Johannes Brahms - Tańce węgierskie:

Taniec I g-moll; Taniec II d-moll; Taniec IV f-moll; Taniec V fis-moll; Taniec X Es-dur; Taniec XIV d-moll; Taniec XVIII D-dur

 Zoltán Kodály - "Tańce Galanta"

Stylizacje taneczne zawsze rozwijały się w muzyce profesjonalnej, a ich ślady można odnaleźć już w pierwszych zbiorach utworów instrumentalnych renesansu. Szczególną popularność zyskały w epoce baroku (suita to nic innego jak seria stylizowanych tańców), ale w XIX wieku powróciły do repertuaru z jeszcze większym rozmachem. Popularność muzyki tanecznej nawiązującej do tańców ludowych można tłumaczyć nie tylko zainteresowaniem romantyków folklorem, ale także modą na muzykę taneczną panującą na mieszczańskich salonach. Prawdopodobnie wszyscy kompozytorzy epoki romantyzmu, w tym najwybitniejsi, ulegli tej modzie. Obok mazurków i walców Chopina najpopularniejszymi przykładami stylów tanecznych są Tańce węgierskie Brahmsa i ich odpowiedniki w słowiańskich utworach Dvořáka.

 Tańce węgierskie Johannesa Brahmsa to zbiór 21 utworów wydanych (choć nie w numerach opusowych) w czterech tomach w latach 1869 i 1880. Niewiele. W rzeczywistości melodie Brahmsa pochodzą głównie od cygańskich muzyków z różnych części Europy Środkowej, których kompozytor słuchał w Wiedniu, a Tańce 11, 14 i 16 są całkowicie oryginalnymi utworami. Tańce węgierskie są więc raczej recepcją popularnego folkloru miejskiego niż aranżacjami prawdziwych melodii ludowych, co jednak w żaden sposób nie umniejsza ich wartości artystycznej. Choć Brahms określany jest mianem kompozytora "salonowego", w jego utworach dla dobrze wychowanych dam można dostrzec brahmsowską dwoistość - tajemnicze przeplatanie się tego, co dramatyczne i banalne - nawet w tych kompozycjach. Różnicę między tym, co tymczasowe, a tym, co wieczne. Słychać też kunsztowną, bogatą instrumentację i podziwiać można - poza dźwięcznymi melodiami - żelazną formę. 

 Miniatury Brahmsa pierwotnie pisane były na fortepian czteroręczny, a zatem stanowiły zwykle repertuar rozrywkowy, wykonywany przez amatorów. Utwory szybko zyskały jednak dużą popularność, co chciał wykorzystać ich wydawca Fritz Simrock. W tym celu zamówił u Antonina Dvořáka, wówczas wschodzącej gwiazdy europejskiej kompozycji, serię tańców słowiańskich, które mogłyby stanowić swoisty kontrapunkt dla dzieł Brahmsa. Czeski kompozytor przyjął zamówienie i skomponował cykl ośmiu utworów (1878), do którego niemal dekadę później dodał osiem kolejnych. Podobnie jak Tańce niemieckiego kompozytora, były one pierwotnie przeznaczone na fortepian, ale ostatecznie bardziej popularna stała się błyskotliwa, barwna wersja orkiestrowa. Dvořák nie poszedł jednak w ślady Brahmsa i sam wymyślił wszystkie tematy, stylizując je jedynie na melodie ludowe. Galánta to małe miasteczko na Węgrzech, znane podróżnikom z Wiednia do Budapesztu, gdzie kompozytor spędził siedem lat swojego dzieciństwa. W tym czasie miasto było domem dla słynnej grupy cygańskiej, której muzyka była pierwszym "orkiestrowym dźwiękiem", który dotarł do ucha młodego kompozytora. Przodkowie tych Cyganów byli znani od ponad stu lat. Około 1800 roku w Wiedniu opublikowano kilka książek z tańcami węgierskimi, z których jedna zawierała muzykę "opartą na kilku Cyganach z Galánty". Muzyka ta zachowała stare węgierskie tradycje. Aby je kontynuować, kompozytor zaczerpnął główne tematy z tych starych wydań.

 Te stare XVIII-wieczne tańce, wybrane przez Kodálya, znane są jako verbunkos, "tańce rekrutacyjne". Taniec był wykonywany przez grupę husarzy, zaczynając od powolnego wstępu, a kończąc na szybkich, wirtuozowskich elementach. Spektakularny występ miał zapewne na celu wzbudzenie ciekawości i zachęcenie do przyłączenia się do zabawy. Muzyka, która towarzyszyła tym wydarzeniom, była zwykle grana przez cygańskie zespoły, które często wykonywały zapierające dech w piersiach improwizacje do zasadniczo prostych melodii.