Dwuczęściowy mono-performance/współczesna oda do mamy

"Powiedz coś miłego. Proszę... Odezwij się wreszcie. Wiesz jak długo na to czekałem. Powiedz, że mnie kochasz. Przytul mnie. Cokolwiek powiedzą. Jestem niewinny." -

"SILENCE" - Młoda matka bliźniąt, która pewnej nocy, w rozpaczy, wykrzykuje: "Panie, zatrzymaj to wszystko. Błagam Cię. Jeśli tak dalej pójdzie, boję się, że uduszę go własnymi rękami!" Następnego ranka budzi się, patrzy na zegar i widzi, że czas się zatrzymał, nasłuchuje: jest podejrzanie cicho. W końcu w tym domu nie było tak, odkąd urodziły się bliźniaki. W pobliżu nie ma żadnych synów. Wchodzi do pokoju dziecięcego, w którym również panuje cisza, a na stole leży karteczka: Spokój, przez kilka dni Kajus będzie spał ze mną. Kiedy poczujesz, że możesz rozmawiać, zadzwoń do mnie. Biegnie do pokoju Au - cisza. Zagląda do jego kryjówki - pusto. Od tego momentu Cisza potyka się: czy nocny płacz nie utonął w ciszy? Ale dlaczego nie pamięta nic więcej? Co się stało? Czy to wydarzyło się naprawdę? Gdzie jest Au? Dlaczego czas teraźniejszy zastępuje czas przeszły, gdy tylko zaczyna mówić? Kto go pochował? Czy to tylko sen, próbujący jej to wyperswadować, by wszystko, co milczało przez lata, mogło wreszcie zostać usłyszane?

"Silence" to łagodnie przejmująca, kwaśno-gorzka, ale jednocześnie przejrzysta i krucha aż do drżenia, współczesna oda do matki, inspirowana nieupiększoną rzeczywistością rodzin dotkniętych autyzmem.

" Spektakl w żaden sposób nie oddaje całej rzeczywistości, jego celem nie jest szokowanie, nie jest protest, nie jest szukanie winnych, ale uświadomienie społeczeństwu tego, na co czasem, przez własną (i nie tylko) chęć bycia wykreowanym, jesteśmy ślepi i obojętni. Sztuka nie ma na celu udowodnienia własnych prawd, ale podziękowanie WSZYSTKIM MATKOM ŚWIATA, które odkryły i odkrywają w sobie ogromną siłę i które z nieskończoną miłością (nawet jeśli potykają się i upadają, ale pozostają razem) wychowują nas -  WSZYSTKICH." Andra Kavaliauskaitė dzieli się swoimi przemyśleniami na temat mono-performance. - Muszę przyznać, że jest to najbardziej wrażliwa i cenna rzecz, jaką do tej pory stworzyłam. Dla mnie samej. To coś więcej niż mono-performance. Ale żeby to poczuć, trzeba się z tym spotkać. Być otwartym i gotowym na wysłuchanie drugiej osoby. Nie oceniać, nie krytykować, nie współczuć i żałować, ale ..."

Spektakl polecany jest wszystkim przyszłym rodzicom, rodzicom i każdemu, kto jest gotowy na otwarte, nagie spotkanie.

Cisza.

Cisza.

Cisza.

Cisza.

"Uwielbiam słuchać szumu deszczu o blaszany parapet i dźwięku śniegu topniejącego na gałęziach sosen. Lubię czuć zapach mokrego asfaltu wiosną, on lubi siedzieć w kałuży i patrzeć na swoje odbicie. Czym się różnimy? Można krzyczeć, że jestem matką diabła - to już nie boli. Pytanie tylko: czym różnią się od nas dzieci Bożych matek? Czy wszystkie pachną tak samo? Czy słyszą wszystko tak samo? Czy zachowują się identycznie? Nie, nie próbuję porównywać. Próbuję tylko zrozumieć, co takiego wam zrobiliśmy, że robicie wszystko, co w waszej mocy, by nas podzielić i rozdzielić?"

"Słyszeliście dzisiaj wszystko. Otworzyłem to wszystko nie mając takiego zamiaru. A raczej nie spodziewając się, że wciąż mam na to siłę. Ale sosny zakorzenione w mojej klatce piersiowej są prawdopodobnie winne temu wszystkiemu. Dziś rano spadł na nie śnieg. Czuję, jak topnieją i kapią przez cały dzień. Przypomina mi o nas, prawda?"