Zespół kościoła i klasztoru dominikanów w Liszkowie jest zabytkiem architektury XVII-XVIII wieku. W 1694 r. Władysław Jerzy Kosyla zapisał Liszki listem fundacyjnym dominikanom prowincji litewskiej. Po długich bataliach prawnych z żonami W. J. Kosyla, mnisi zbudowali kościół i klasztor na stromym brzegu Niemna (ukończony w 1741 r.), z przylegającymi do niego budynkami gospodarczymi, dziedzińcem kościelnym, cmentarzem i ogrodem. Wszystkie budynki były otoczone wysokim murowanym ogrodzeniem.
Po trzecim rozbiorze Litwy i Polski Lwów został przekazany Prusom, a opuszczone budynki zaczęły się rozpadać. Około 1830 r. klasztor w Liszkowie był wykorzystywany jako zakład karny dla zdemoralizowanych księży. Później budynki przechodziły z rąk do rąk. W 1920 r., kiedy Liškiava stała się centrum gminy, w pomieszczeniach klasztoru mieścił się urząd pocztowy, poczta i sklep spożywczy. W 1939 r. przedstawiciele gminy Alytus i kurii Vilkaviskis podpisali umowę o utworzeniu centrum turystycznego w budynkach klasztornych. Wkrótce jednak obóz turystyczny w Liškiavie przekształcił się w obóz dla uchodźców z Polski.
W 1941 r. budynek klasztorny został przejęty przez Zakład Gospodarki Komunalnej w Alytusie. W latach 1946-1976 otwarto tu ośmioletnią szkołę. W 1977 r. budynki klasztorne zostały przekazane stowarzyszeniu "Lelija": dawny centralny pałac klasztoru miał być wykorzystany jako obóz pionierski - dom wypoczynkowy. W 1991 r. projekt ten musiał zostać zmodyfikowany, ponieważ część budynku klasztornego została przekazana na plebanię.
W latach 1990-1997 kościół został odrestaurowany, a w jego krypcie powstało muzeum ze zmumifikowanymi szczątkami.
W latach 1990-1997 kościół został odrestaurowany, a w jego krypcie powstało muzeum ze zmumifikowanymi szczątkami.
