Budynek oznaczony numerem 1 znajduje się u zbiegu rzek Wilii i Wilenki, przy ulicy T. Kościuszki i jest byłym aresztem śledczym. Ostatni więźniowie zostali zwolnieni w sierpniu 2019 r.
Według starych źródeł historycznych, na miejscu tego budynku znajdował się dwór należący do szlachty Wielkiego Księstwa Litewskiego, Chodkiewiczów. W XVI i XVII wieku władała nim inna rodzina - Sanguška. W XVIII w. dwór przeszedł w inne ręce.
W drugiej połowie XVIII w. wzniesiono tu murowane budynki. Na początku XIX wieku władze carskiej Rosji wywłaszczyły ten budynek i cały majątek od ostatniego właściciela majątku Jonasa Chodasevičiusa. Wkrótce potem władze okupacyjne przekształciły Wzgórze Giedymina i okolice w twierdzę wojskową i przystosowały ten budynek do celów wojskowych.
Na początku służył jako koszary, a później jako więzienie dla więźniów politycznych. Podczas powstania w latach 1863-1864 ponad 1000 osób spędziło tu swoje dni w niewoli. Więziono tu także 8 z 21 powstańców skazanych na śmierć. Po egzekucji na Placu Łukiskim ich ciała pochowano na Wzgórzu Giedymina, ukrywając je przed opinią publiczną.
Przeznaczenie budynku pozostało niezmienione do jesieni 2019 r., kiedy to zaczęto go wykorzystywać jako areszt śledczy. Jedyną rzeczą, która się zmieniła, byli jego właściciele: przed I wojną światową wojsko carskiej Rosji, następnie policja Polski i nazistowskich Niemiec, sowieccy milicjanci i wreszcie zarządcy odzyskanej wolności Litwy. Kiedy ostatni więźniowie opuścili budynek, został on przekazany Litewskiemu Muzeum Narodowemu. Obecnie muzeum adaptuje to autentyczne miejsce na cele wystawiennicze.
