Wraz z Kodályem, Bárdos położył podwaliny pod węgierską muzykę chóralną XX wieku. W latach 1928-1967 był profesorem w Akademii, gdzie zreformował program nauczania - kładąc nacisk na szkolenie dyrygentów chóralnych, nauczanie historii muzyki kościelnej oraz nauczanie teorii muzyki i prozodii. W 1931 roku, wraz z György Kerényi i Gyula Kertész, założył wydawnictwo Magyar Kórus (Węgierski Chór), publikując 2000 utworów starych mistrzów i współczesnych kompozytorów w ciągu następnych 20 lat, zanim został zamknięty przez reżim komunistyczny w 1950 roku. Jako najbardziej aktywny popularyzator muzyki sakralnej na Węgrzech, Bárdos był wówczas celem groźnej krytyki. (Na przykład, jeden z autorów w nowym czasopiśmie Éneklö Nép (Śpiewający Ludzie) ogłosił: "Musimy zadbać o to, aby jak najszybciej wyeliminować ludzi takich jak Lajos Bárdos!"). Ironią losu jest fakt, że bogaty zasób muzyki dostarczony przez Magyar Kórus umożliwił szkołom na całych Węgrzech organizowanie koncertów opartych na tych utworach. Ta sama grupa utworów posłużyła również jako podstawa ruchu "Śpiewającej Młodzieży", który Bárdos założył w 1934 roku i który zachęcał młodych ludzi na Węgrzech do dołączania do grup chóralnych i uczenia się podstaw muzyki. A impuls do promowania muzyki chóralnej w pierwszej kolejności pochodził w dużej mierze z obserwacji Kodálya - poczynionej, gdy zarówno on, jak i Bárdos byli młodymi muzykami - że podczas gdy tylko nieliczni z elity mieli przywilej posiadania wykształcenia w zakresie muzyki instrumentalnej, z drugiej strony "każdy ma głos".
Dzięki swojej pracy jako dyrygent Bárdos podniósł standardy węgierskiego śpiewu chóralnego na najwyższy międzynarodowy poziom w ciągu dziesięcioleci. Kierował kilkoma chórami i zachęcał do rozwijania działalności chóralnej w odległych regionach kraju. Jego repertuar był pionierski: obejmował muzykę chóralną sprzed Palestriny - zwłaszcza Josquina - jednocześnie promując nową muzykę (na przykład wyreżyserował wykonanie Symfonii Psalmów Strawińskiego przez Chór Palestrina w 1932 roku, odnosząc wielki sukces - i pochwały od Strawińskiego). Promował także nową muzykę na inne sposoby. Na przykład w 1947 roku zaprosił Oliviera Messiaena do Budapesztu, gdzie przez dwa tygodnie zarówno wykładał, jak i występował.
Kompozycje Bárdosa czerpią z renesansowej polifonii i węgierskiej muzyki ludowej, podążając za tradycją Bartóka i Kodálya. W sumie skomponował około 800 utworów - w tym aranżacje pieśni ludowych, msze chóralne, motety, utwory świeckie oparte na wierszach, akompaniamenty teatralne, pieśni i muzykę instrumentalną.
Praca Bárdosa jako muzykologa obejmowała główne badania nad melodią gregoriańską, harmonią modalną i romantyczną oraz analizę dzieł Liszta, Bartóka i Kodálya. Do najbardziej znanych artykułów należą "The Modal Harmony in Liszt's Work" i "Heptatonia Secunda" (uważana przez niektórych za najlepsze studium Kodálya w całej literaturze muzycznej). Kiedy pierwszy esej z tomu "Folk Rhythm in Bartók's Music" został opublikowany, zainspirował młodsze pokolenie do dalszych badań nad Bartókiem.
Jego wykłady w Akademii słynęły z jasności i żywości, a on miał zawsze pełną salę, niezależnie od tematu. Do jego uczniów w Akademii należał György Kurtág, który kilkadziesiąt lat później zadedykował mu dwie kompozycje (op. 11, pieśń nr 2 i op. 12). György Ligeti podjął niezwykły krok regularnego uczęszczania na wykłady Bárdosa, gdy obaj wykładali na Akademii. Później przypisywał wykładom Bárdosa wpływ na swoje wczesne kompozycje.
W okresie międzywojennym (przez prawie 20 lat, do 1944 roku) Bárdos skomponował muzykę do kilku dużych "dramatów ruchowych" wyprodukowanych przez pionierską węgierską tancerkę nowoczesną Valérię Dienes (która sama była byłą studentką - i jedyną autoryzowaną tłumaczką na język węgierski - francuskiego filozofa Henri Bergsona, a także założycielką pierwszej szkoły rytmiki na Węgrzech).
Metody nauczania opracowane przez Bárdosa przyczyniły się do tego, co od tego czasu stało się znane jako metoda Kodály'a w kształceniu muzycznym.
"Tydzień Muzyki Lajosa Bárdosa" jest corocznym festiwalem na Węgrzech od 1977 roku.
