Wszechstronny muzyk, kompozytor, dyrygent i nauczyciel - odegrał aktywną rolę w rozwoju muzyki łotewskiej. Jego młodsi bracia, Jānis Mediņš i Jēkabs Mediņš, są również znanymi kompozytorami. Jego talent wyraża się najbardziej w muzyce orkiestrowej (3 symfonie i ponad 20 innych utworów orkiestrowych - poematy symfoniczne, suity, koncert skrzypcowy, koncert wiolonczelowy) i operze. Jego wkład w inne gatunki jest również znaczący: obejmuje muzykę wokalną (ponad 100 pieśni na głos solowy), kantaty i kameralistykę instrumentalną (utwory zarówno na instrument solowy, jak i fortepian oraz zespół).
Po ukończeniu w 1896 r. Pierwszego Ryskiego Kolegium Muzycznego (1. Rīgas Mūzikas institūts), Mediņš został zaproszony do pozostania tam, aby uczyć, a później został jego dyrektorem (1901-1906). Pracował w orkiestrach (głównie operowych) najpierw jako muzyk (od 1891 r.), a później jako dyrygent (1906-1925), zarówno na Łotwie, jak i za granicą. W latach 1916-1922 był dyrygentem opery w Baku w Azerbejdżanie.
Jego utwory chóralne (ponad 100 pieśni) zaczęły pojawiać się stosunkowo późno w jego karierze. W latach 20. i 30. jego własny styl w pisaniu chóralnym wciąż się wyłaniał, początkowo przypominając kontemplacyjny styl jego pieśni solowych. Charakteryzuje się szerokimi kantylenami, akordową fakturą i językiem harmonicznym, który pozostaje jasny i organiczny, pomimo chromatyzmów i modulacji. W pieśniach stosuje stosunkowo jednolity sposób ekspresji, a jego muzyka jest romantyczna i barwna. Malownicza ekspresja, liryczno-epickie nastroje i wyciszone kolory późnoromantycznego stylu są cechami charakterystycznymi jego stylu muzycznego.
W latach powojennych Mediņš rozpoczął nauczanie w LSC i został tam profesorem w 1946 roku. W tym okresie jego twórczość koncentrowała się na muzyce chóralnej.