Krajobraz to pragnienie i okazja do namalowania potężnego doświadczenia życiowego. Nieskończony. Niezmierzony. Skuteczny, w przeszłości, teraźniejszości i wiecznie. Dzieje się w głębi ziemi i powietrza. Ciągle odnawiający się. Przekształcając się w nową formę w tym samym znanym miejscu, gdzie wyrosły moje korzenie. Tak opisuje istotę swojego malarstwa Gražina Janina Vitartaitė, malarka. Jest znana ze swoich charakterystycznych krajobrazów, które emanują liryczne i elementarne cechy natury, iluzje i wirtuozerię techniki. Jej abstrakcyjne i fantazji imbued wrażenia wykraczają daleko poza granice tradycyjnego gatunku i poszerzają kontekst litewskiego malarstwa krajobrazowego. Poprzez połączenie tradycyjnych zasad malowania z nowoczesnym myśleniem konceptualnym artystycznym łączy realizm i abstrakcję, tworząc skojarzeniowe, dynamiczne obrazy, które pogrążają widza w niezwykłym świecie doświadczeń. W latach 1980-1989 była kierownikiem katedry malarstwa w Państwowym Instytucie Sztuk Pięknych (obecnie Akademia Sztuk Pięknych), gdzie równocześnie pracowała jako adiunkt. Odbyła ponad 70 wystaw indywidualnych w Litwie i za granicą, a jej prace zostały nabyte przez litewskie muzea (LDM, NČDM), Rosyjski Fundusz Sztuki, instytucje publiczne (litewski parlament, budynek rządowy Litwy, Budynek Rządu Bałtyckiego i inne), galerie sztuki i prywatne kolekcje w Litwie, Ameryce i różnych krajach europejskich. G. Vitartaitė opublikowała kilka albumów malarskich: „Ku wolności wewnętrznej” (2007), „Mierzeja Kurońska / Die Kurische Nehrung. Malowanie ”(2010),„ Metamorfozy krajobrazu ”(2015) i„ Gražina Vitartaitė. Park Regionalny Krekenavos. Malowanie ”(2020). Powstał film dokumentalny „Ku wolności wewnętrznej” (2013) w reżyserii A. Tarvydasa i program telewizyjny „Portrety artystów” (2017) wyprodukowany przez LRT i wyreżyserowany przez V. Beconienė, poświęcony sztuce G. Vitartaitė. Jest również dobrze oceniana przez krytyka sztuki Gražinę Gurnevičiūtė.