Po pojawieniu się w Ojcu chrzestnym jako niemowlę, Coppola zajęła swoje miejsce za kamerą dopiero po dwudziestu pięciu latach, kierując własną adaptacją słynnej powieści Jeffreya Eugenidesa The Virgin Suicides. Po swoim debiucie Coppola była trzecią kobietą w historii nominowaną do nagrody dla najlepszego reżysera i została laureatką Oscara za najlepszy scenariusz oryginalny do swojego drugiego filmu Lost in Translation. Została również nagrodzona Złotym Lwem na Festiwalu Filmowym w Wenecji i nagrodą dla najlepszego reżysera w Cannes.
Oprócz tworzenia filmów, Coppola jest uznawana za wpływowego twórcę smaku. Tak zwany tokijski dream pop ze ścieżki dźwiękowej Lost in Translation został przez nią zsekwencjonowany jak album, który sam w sobie odniósł sukces. Jej trzeci film, Marie Antoinette, jeszcze bardziej pokazał ucho Coppoli do nieoczekiwanego upuszczenia igły, tworząc ścieżkę dźwiękową do życia kontrowersyjnej królowej z serią noworomantycznych bangerów popularnych w okresie dojrzewania reżysera.
