Ieva Simonaitytė jest pisarką z regionu Kłajpedy, autorką autobiograficznych opowiadań i powieści, przedstawiającą codzienne życie i wyjątkowe losy Litwinów.
Ieva Simonaitytė (Ewa Simoneit) urodziła się 23 stycznia 1897 roku w Kłajpedzie. Urodziła się 18 stycznia 2001 r. w Vanagi, powiat Kłajpeda. W wieku pięciu lat zachorowała na suchość kości, co uniemożliwiło jej uczęszczanie do szkoły. Czytać i pisać nauczyła ją matka. W młodości musiała pracować z laskami: pasterstwo obcych gęsi, opieka nad małymi dziećmi. Twórczość pisarki wynika z jej doświadczeń życiowych, lektury książek i obserwacji otoczenia, a zwłaszcza przyrody.
W latach 1912-1914 Simonaitytė leczyła się w sanatorium Angerburg w Niemczech (obecnie Węgorzewo, Polska). Wróciła stamtąd w dobrym zdrowiu. Pracowała jako krawcowa, angażowała się w działalność litewską: działała w litewskim stowarzyszeniu młodzieżowym "Eglė", współpracowała z "Tilžės keleivys" i inną prasą litewską na Litwie Mniejszej.
W 1921 r. I. Simonaitytė przeprowadziła się do Kłajpedy. Ukończyła wieczorowe kursy maszynopisania i stenografii. Pracowała w konsulacie litewskim, w drukarni w Ryto jako korektorka, w redakcji "Prūsų lietuvių balso" (Litewski Głos Prus), a później w biurze Seimelisa jako maszynistka i tłumaczka. W Kłajpedzie mieszkała do 1939 roku. Później nie wróciła do Kłajpedy, ale na krótko osiedliła się w Telszach, a następnie w Kownie; od 1963 r. mieszkała w Wilnie, a lato spędzała w Priekulė, gdzie w 1961 r. zbudowała domek letniskowy. W 1967 r. otrzymała tytuł Pisarki Ludowej Litewskiej SRR.
I. Twórcze skłonności Simonaitytė pojawiły się bardzo wcześnie. Jej prace były publikowane w gazetach, ale do 1935 r. nazwisko Simonaitytė było nieznane w świecie literatury. W 1935 r. otrzymała Litewską Państwową Nagrodę Literacką za powieść "Likimas Aukštieji Šimonių". Od 1936 r. Simonaitytė poświęciła się wyłącznie pracy literackiej i otrzymała emeryturę. Mimo słabego zdrowia Simonaitytė nieustannie pisała, a jej prace były publikowane, często kilkakrotnie: "Wiosenne burze" (1938), "Vilius Karalius" (1939, 1956), "Bez ojca" (1941), "Apysakos" (1948), "Pikčiurnienė" (1953), "... A było to tak" (1960), "Ne ta pastogė" (1962), "Nebaigta knyga" (Niedokończona książka) (1965), "Gretimos storijėlės" (1968). Jej twórczość została przetłumaczona na język łotewski, rosyjski, niemiecki, angielski, polski, chiński, białoruski, rumuński, kazachski, hiszpański, francuski, czeski.