W latach 1944-1948 studiował prawo na Uniwersytecie Rzymskim. W 1943 r. dołączył do litewskiego wysłannika przy Stolicy Apostolskiej, został jego radcą w 1944 r., pierwszym sekretarzem w 1964 r. i przedstawicielem Litwy w latach 1970-1991. Od 1983 r. pełnił dodatkowo funkcję radcy Ambasady Litwy w USA, a od 1987 r. chargé d'affaires i wysłannika Litwy.
Stasys Lozoraitis był aktywny w podnoszeniu kwestii przywrócenia niepodległości Litwy, brał udział w różnych konferencjach i udzielał się w publikacjach takich jak "Europos lietuvis", "Santarvė" i prasie włoskiej. W latach 1946-1948 pracował w redakcji gazety "Lithuanian Voice". Uczestniczył w działalności włoskich Litwinów: był przewodniczącym Centralnego Komitetu Litewskiego (1950) i Tymczasowego Komitetu Organizacyjnego Włoskiej Wspólnoty Litewskiej (1950-1952). Działał również w Międzynarodowym Związku Intelektualistów na Wygnaniu.
1 marca 1990 r. W marcu 1990 r. otrzymał na Litwie stopień specjalnego wysłannika. Uczestniczył w przywracaniu i międzynarodowej konsolidacji niepodległości Litwy, przekazując informacje i sugestie kierownictwu Sąjūdisu i Republiki Litewskiej, wysyłając instrukcje (pro memoria) do urzędników litewskiej służby dyplomatycznej, listy dyplomatyczne do członków wielu rządów oraz wzmacniając stosunki między ludnością litewską a diasporą. W październiku 1991 r. został ambasadorem nadzwyczajnym i pełnomocnym Republiki Litewskiej w USA. W 1993 r. był kandydatem na urząd prezydenta Republiki Litewskiej. 1993-1994 - ambasador nadzwyczajny i pełnomocny Litwy we Włoszech. Zmarł 13 czerwca 1994 r. w Waszyngtonie. Pochowany w Putnam, USA. Ponownie pochowany w 1999 r. w Kownie na cmentarzu Petrašiūnai.
