W latach 1950-1953 studiował język rosyjski i literaturę na Uniwersytecie Wileńskim. W latach 1952-1953, 1959-1960, 1973 pracował w redakcjach wydawnictw kulturalnych, a w latach 1978-1979 jako artysta dekorator. W 1989 r. był odpowiedzialny za założenie Litewskiego Centrum PEN na Litwie i był jego pierwszym prezesem.
Za życia pisał opowiadania dla dzieci. W prozie litewskiej stworzył model zwięzłej noweli, uzupełniając go o wątki miejskie i inteligenckie. W jego twórczości, charakteryzującej się lakonicznym stylem, dominują etyczne zagadnienia psychologiczne. W prozie litewskiej stworzył nowy typ inteligenta: jest wykształcony, ma charakterystyczny styl życia, a tym samym sprzeciwia się stereotypowej komunikacji i duchowi kolektywizmu. Bohaterowie doświadczają konfliktu między ich poetycką naturą a mieszczańską, rutynową naturą ich środowiska. W latach 60. zastosował w powieści litewskiej powściągliwy styl narracji, symetrię kompozycji, ciszę, pauzy i podtekst. Podwójny plan jego najlepszych powieści jest ironicznym zaprzeczeniem sowieckiego porządku i wewnętrznej autonomii bohatera. Temat Prus Wschodnich porusza w opowiadaniu "Wędrujące piaski" i trylogii "Strefa przeznaczenia". Nowatorska powieść "Na środku wielkiego pola..." opowiada o Litwinach walczących po przeciwnych stronach podczas II wojny światowej, powieść "Ta mroźna zima", opowiadanie "Odbicia w lustrze morza" - o rozterkach twórcy, a "Projekt" - o nieudanym życiu twórczym i osobistym architekta. Powieść "Zaczarowane miasto" to satyryczna alegoria totalitaryzmu, natomiast powieść "Pielgrzym" ukazuje sytuację ambitnego artysty po odzyskaniu niepodległości. Podczas okupacji sowieckiej niektóre z powieści były ostro krytykowane i oficjalnie potępiane.
Tłumaczył utwory E. Hemingwaya i R. Bradbury'ego, publikował publicystykę tematyczną. Malował (od 1961 r.) pejzaże i kompozycje abstrakcyjne, zorganizował kilka wystaw na Litwie i za granicą, ilustrował swoje książki. Jego prace zostały przetłumaczone na 10 języków europejskich
