Bogacz, ziemianin, działacz społeczny i kulturalny, pisarz, księgarz, pionier rybołówstwa na Litwie.
Pochodził ze starego rodu szlacheckiego ze Żmudzi. Ojciec Vladasa Putvinskisa, Rapolas Putvinskis (1832-1897), odziedziczył po swoim ojcu Hermanegildzie folwarki Šilo Pavėžupis i Graužikas. Po powstaniu 1863 r. został zesłany na Syberię. Po powrocie tymczasowo osiadł w Rydze, ożenił się z Idalią Broel Pliateraitė z rodziny Pliater z Kurlandii i tam miał syna Vladasa. Jego córka Marija (1877-1959) urodziła się w Šilo Pavėžupys.
Vl. Putvinskis był kształcony przez nauczycieli domowych, następnie w gimnazjum w Szawlach, od czwartej klasy przeniósł się i ukończył szkołę realną w Mintauja w 1893 roku. W 1894 r. wstąpił na Uniwersytet w Halle i studiował agronomię, ale kiedy jego ojciec zachorował po dwóch semestrach w 1896 r., przerwał studia i powrócił do pracy na roli w Szydłowie. W 1902 r. w dworze w Szydłowie odbyło się spotkanie w sprawie utworzenia Litewskiej Partii Demokratycznej, która wkrótce miała rozpocząć działalność w Wilnie. Putwiński brał aktywny udział w wydarzeniach rewolucyjnych 1905 r., agitując przeciwko carowi. Przez pewien czas uczestnicy rewolucji wyjeżdżający za granicę znajdowali schronienie w majątku Pavėžupis w Šilo. W 1906 r. został za to aresztowany i przez kilka miesięcy przebywał w więzieniach w Szawlach i Kownie. Po raz drugi został aresztowany w 1914 r. za swoją działalność polityczną, a następnie zesłany do wioski Voskresensk w Dolnym Naugardzie, gdzie przebywał do 1917 r. Podczas wygnania Putwiński zainteresował się filozofią i napisał wiele artykułów na tematy filozoficzne.
Vladas Putvinskis medal, który otrzymał za udział w powstaniu w Kłajpedzie
W 1919 r. wraz ze swoimi współpracownikami założył Litewski Związek Strzelecki i był jego przewodniczącym w latach 1919-1922. Członkowie Związku kierowali się statutem i programem Związku opracowanym przez W. Putwina. W 1920 r. ustalono doroczne święto Związku Strzeleckiego. Jana w miejscowości Graužikas w parafii Kelme, na wzgórzu Žvėrynas. Odbyła się ponownie dopiero w 1929 r., po śmierci W. Putwińskiego.
