Ukończył Litewski Instytut Sztuki w 1967 roku, nauczyciele Antanas Gudaitis, Vladas Karatajus, Vladas Mackevičius. 1971-1980 wykładowca na Uniwersytecie Wileńskim, od 1980 wykładowca w Litewskim Instytucie Sztuki (od 1990 Wileńska Akademia Sztuk Pięknych), od 1993 profesor, 1995-2000 prorektor.
W latach 80. wyłonił się jako wybitny artysta wraz ze swoimi kolegami Arvydasem Šaltenyasem, Algimantasem Jonasem Kurasem i Algimantasem Švėgždą. Tworząc nieformalną grupę Grupė 4, artyści ci rzucili wyzwanie podnoszącym na duchu, majestatycznym tematom, które do tej pory dominowały w malarstwie. Kostasa Dereškevičiusa pociągało banalne życie codzienne człowieka radzieckiego, jego codzienność i spojrzenie na znaki i mody kultury zachodniej. W jego pracach ironia, a nawet kicz przeplatają się ze szczerym podziwem. Oprócz dzieł figuratywnych Kostas Dereškevičius malował pejzaże, a z biegiem czasu coraz częściej zwracał się w stronę sztuki abstrakcyjnej.
W twórczości artysty dominują obrazy o tematyce miejskiej, które w ironiczny i groteskowy sposób przedstawiają sytuacje z życia codziennego i niewyobrażalne przedmioty, takie jak słupy ogłoszeniowe, plakaty, okna, drzwi trolejbusów (cykl "Okna" 1969-1980, "Van", "Trolejbus" w 1980, "Resztki plakatów" w 1985). Malował kompozycje figuratywne (cykl "W drodze" 1974-1976), portrety, głównie kobiet ("Kobieta z parasolką" 1977, "Naturalistka O. B." 1980, "Śpiewaczka disco" 1984), autoportrety (1968, 1974), pejzaże, martwe natury, kompozycje abstrakcyjne ("Malowanie błękitem" 1992, "Podstępna postać" 1993, "Spadająca przekątna" 1994). Obrazy są emocjonalne, ekspresyjne w kolorze, wyraziste w rysunku, często w płaskich fragmentarycznych kompozycjach.[4]
Członek grupy "24". Od 1966 roku brał udział w wystawach plastycznych. Wystawy indywidualne w Wilnie (1976, 1987, 1995, 2003), Tallinie (1978), Moskwie (1986), Możejkach (1995), Warszawie (1996).
