weszła na łotewską scenę artystyczną w latach 70-tych. Jej malarstwo wyróżnia się czystymi kolorami, klarowną formą oraz lakonicznym i ekspresyjnym obrazowaniem. Artystka konsekwentnie rozwijała swój indywidualny sposób ekspresji i udowodniła, że jest malarką pomysłową, która dziś zajmuje znaczące miejsce we współczesnej sztuce łotewskiej.
Zakres tematów w sztuce Heinrihsone jest szeroki - kąpiący się, tancerze, Chrystus na krzyżu, płaczące kobiety, róże, czaszki, zachody słońca. Kilka tematów można połączyć w jednym dziele, cechy ludzkie - ze zwierzęcymi, tworząc w ten sposób obrazy prywatnej mitologii artysty. Abstrakcyjne postacie powstają z połączenia jasnych pól barwnych i prymitywnych linii.
Olej na płótnie jest najczęstszą techniką stosowaną przez Heinrihsone. Jednocześnie uprawiała także akwarelę, litografię i malowała ceramikę.
Helēna Heinrihsone jest autorką pierwszego nowoczesnego malowanego ołtarza w powojennej Łotwie (tryptyk z Chrystusem na krzyżu, motywami św. Piotra i Nowego Miasta w kościele luterańskim w Kolce, 1993).
Malarka miała 10 wystaw indywidualnych na Łotwie i za granicą od 1972 roku, w tym wystawę indywidualną w Państwowym Muzeum Sztuki (1990). Brała udział w wystawach zbiorowych w Muzeum Miejskim w Zvolle (2002), Frauen Museum w Bonn (1992), Grand Salle de l'Aubette w Strasburgu (1997), Maison du Danemark w Paryżu (1997) i innych ważnych wystawach sztuki łotewskiej.
Prace Helēny Henrihsone znajdują się w zbiorach Łotewskiego Narodowego Muzeum Sztuki (poprzedni tytuł - Państwowe Muzeum Sztuki), Muzeum Związku Artystów Łotwy, Państwowej Galerii Tretiakowskiej w Moskwie, Jane Voorhees Zimmerli Art Museum w New Jersey, USA, kolekcjach prywatnych na Łotwie i za granicą.
