Ukończył Litewski Instytut Sztuki w 1951 r.; wykładał tam w latach 1980-1988; profesor (1988); wykładał w Wileńskim Instytucie Budownictwa Inżynieryjnego w latach 1977-1980.
Od 1951 r. brał udział w wystawach na Litwie i za granicą (m.in. w Rosji, Polsce, Niemczech, USA, Japonii i Kanadzie). Malował głównie ekspresyjne pejzaże swojej rodzinnej wsi z motywem słońca, romantyzując je, a od dzieciństwa podziwiał "kiedy [słońce] zbudowało złoty most na jeziorze (...)" (cytat. Jonas Čeponis in.). Motywy wileńskiego Starego Miasta dominują w jego twórczości, a artysta "odkrył charakterystyczne (...) panoramy ulic, fragmenty z gotyckimi lub barokowymi kościołami, tworząc charakterystyczne i rozpoznawalne, czeponiskie Wilno" (cyt. za Nijolė Nevčesauskienė, tamże, s. 25). Malował martwe natury (z rzeźbami ludowymi, wileńskimi czasownikami i kwiatami), akty, kompozycje figuralne i portrety. Jego twórczość pozostawała pod wpływem fowizmu; motywy są przedstawiane we fragmentach, czasem panoramiczne, dekoracyjne kontrastujące kombinacje kolorów są oddzielone czarnym konturem. W 1984 roku otrzymał Nagrodę Państwową LSRR. Jego prace znajdują się w Litewskim Muzeum Sztuki, Narodowym Muzeum Sztuki im. M. K. Čiurlionisa, Muzeum Mo, innych muzeach na Litwie i za granicą (Polska, Francja, Niemcy itp.).