Hiroaki Umeda jest choreografem i artystą multidyscyplinarnym, obecnie uznawanym za jedną z czołowych postaci japońskiej sceny sztuki awangardowej. Od czasu powstania jego zespołu S20, jego subtelne, a zarazem brutalne spektakle taneczne były prezentowane na całym świecie, ciesząc się uznaniem publiczności i krytyków. Jego twórczość jest uznawana za wysoce holistyczną metodologię artystyczną o silnym podłożu cyfrowym, która uwzględnia nie tylko elementy fizyczne jako taniec, ale także elementy optyczne, dźwiękowe, zmysłowe, a przede wszystkim czasoprzestrzenne jako część choreografii. Opierając się na swoim głębokim zainteresowaniu choreografią czasu i przestrzeni, Umeda rozwinął swój talent nie tylko jako choreograf i tancerz, ale także jako kompozytor, projektant oświetlenia, scenograf i artysta wizualny.
Urodzony w Tokio w 1977 roku, Umeda najpierw studiował fotografię na Uniwersytecie Nihon w Tokio. W wieku 20 lat zainteresował się sztuką bardziej odpowiednią do tworzenia intensywnych doznań cielesnych, z których jest obecnie znany, i zaczął uczęszczać na liczne lekcje tańca, takie jak balet, hip-hop, taniec nowoczesny i tak dalej. Po około roku, w 2000 roku, Umeda przestał brać lekcje, założył swoją firmę S20 i zaczął tworzyć własne multidyscyplinarne prace, swobodnie integrując wszystkie różne praktyki taneczne i inne formy sztuki. W 2002 r. jego popularna praca, podczas gdy był w stanie, zyskała wielkie uznanie na Yokohama Dance Collection R (Jokohama, Japonia) i została natychmiast zaproszona na Rencontres Choréographiques Internationales (Paryż). Reżyserka Anita Mathieu uznała spektakl za "wizualne i zmysłowe doświadczenie. [...] Odkrycie młodego artysty, zarówno oryginalnego, jak i obiecującego."
W 2007 roku jego nowy solowy utwór Accumulated Layout miał premierę w prestiżowym Théâtre National de Chaillot, co zaowocowało wyprzedanym występem i kolejnym wielkim uznaniem. Czerpiąc dalej ze swojego charakterystycznego stylu mieszania cyfrowych obrazów, minimalnego krajobrazu dźwiękowego i niezwykle silnej cielesności, inne solowe prace Umedy, takie jak Adapting for Distortion (2008), Haptic (2008), Holistic Strata (2011) i split flow (2013), zachwyciły publiczność na najważniejszych festiwalach i teatrach na całym świecie, takich jak Festival d'Automne (Paryż), Pompidou Centre (Paryż), Biennale de la Danse (Lyon), Kunstenfestivaldesarts (Brussel), Festival Roma Europa (Rzym), Tanz im August (Berlin), Tanzquartier (Wiedeń), NY Live Art (Nowy Jork), The Barbican Center (Londyn), Sydney Opera House (Sydney), National Chiang Kai-Shek Cultural Center, R. O. C. (Tajpej).O.C (Tajpej) i Aichi Triennale (Aichi). Jedna z jego najbardziej udanych prac, Holistic Strata, współprodukowana przez Yamaguchi Center for Arts and Media (Yamaguchi, Japonia), którą Umeda nazywa "instalacją kinetyczną", płynnie przyswoiła granicę między tańcem a sztuką wizualną. W 2009 roku Umeda rozpoczął swój dziesięcioletni projekt choreograficzny "Superkinesis" i rozpoczął pracę z tancerzami o różnym pochodzeniu fizycznym, takimi jak tancerze współcześni (1. centrifugal, 2009), tancerze hip-hopowi (2. repulsion, 2010), tancerze baletu klasycznego (3. isolation, 2011) i azjatyccy tancerze tradycyjni (4. temporal pattern, 2013). Od samego początku minimalistyczny i innowacyjny styl choreograficzny Umedy, który harmonizuje jego wyjątkowy język fizyczny i ciała różnych tancerzy, zyskał dużą uwagę, a większość prac została zamówiona przez ważne organizacje, takie jak Théâtre de Suresnes Jean Vilar (2. odpychanie), Hebbel am Ufer (3. izolacja) i Esplanade Theatre, National Chiang Kai-Shek Cultural Center, R. O. C i Aichi Triathlon.O.C i Aichi Triennale (4. wzór czasowy), W "Superkinesis" Umeda podejmuje się odkrycia ruchów kinetycznych wrodzonych istotom ludzkim, poprzedzając konstrukcję kosmetycznych języków choreograficznych, a następnie próbuje skonstruować transcendentalny (super) porządek w przestrzeni i czasie sceny per se.
W tej serii choreograficznych eksperymentów Umeda traktuje ciała tancerzy jako naturalne obiekty, na które nieustannie oddziałuje naturalna siła, i bada odkrywanie kinetycznych języków poprzez dostrajanie się do subtelnych głosów otaczającego środowiska, które mogą być odbierane jedynie przez wyostrzony receptor zmysłowy zwany tancerzami.
GötenborgsOperans Danskompani w Szwecji zamówiło najnowszą choreografię Umedy, Interfacial Scale (2013), stworzoną dla 11 tancerzy i abstrakcyjnej muzyki orkiestrowej skomponowanej przez Yoshihiro Hanno. Świeżo po sukcesie tego spektaklu, w marcu 2014 roku w Théâtre Châtelet odbyła się premiera jego najnowszej pracy choreograficznej Peripheral Stream (2014), zamówionej przez L.A Dance Project prowadzony przez Benjamina Millepieda.
Wynikając z jego zainteresowania dostarczaniem publiczności nieznanych wrażeń zmysłowych, od 2010 roku Umeda pracuje nad serią instalacji, które koncentrują się głównie na iluzji optycznej i fizycznym zanurzeniu. Główne prace to Haptic (instalacja) (2010) na zlecenie Aichi Triennale, Holistic Strata (instalacja) (2011), której premiera odbyła się na Exposition EXIT w Maison des arts de Créteil, oraz split flow (instalacja) (2012) na zlecenie Van Abbemuseum w Eindhoven. Jego prace łączące wrażenia wizualne i fizyczne przyniosły mu nagrodę Prix Ars Electronica w 2010 roku.