Litewski rzeźbiarz żydowskiego pochodzenia, wybitny przedstawiciel kubizmu, który żył i tworzył we Francji, USA, Izraelu i Włoszech.
Jacques Lipchitz urodził się jako pierwsze z sześciorga dzieci w rodzinie Abrahama Lipchitza, zamożnego przedsiębiorcy budowlanego, i Rachel Leach Krinski. Naprawdę nazywał się Chaim Jakob. Rzeźbiarz przyjął imię Jacques, gdy przeprowadził się do Francji. Lipchitz uczęszczał do miejscowej szkoły żydowskiej, Szkoły Handlowej w Białymstoku i Gimnazjum w Wilnie. W latach 1906-1909 studiował inżynierię. W 1909 r., nie wiedząc o tym ojcu, Ž. Lipchitz rozpoczął studia artystyczne w Szkole Rysunkowej w Wilnie. Wobec braku zgody ojca wyjechał do Paryża, by studiować sztukę. Utrzymywała go matka, a później ojciec. Po bankructwie ojca nocami rozwoził owoce i pracował jako pomocnik innych rzeźbiarzy.
Studiował w École des Beaux-Arts. Uczęszczał do Académie Julian, studia rzeźbiarza Raoula Verleta i na kurs rysunku w Académie Collarossi. Interesował się rzeźbą egipską i starożytnej Grecji.
W 1912 roku Jacques Lipschitz powrócił do carskiej Rosji w celu odbycia służby wojskowej, ale został zwolniony z powodu złego stanu zdrowia i powrócił do Paryża.
W Paryżu Lipschitz był w kontakcie z Pablo Picasso i Juanem Grisem, założycielami kubizmu, a także Amedeo Modiglianim, Diego Riverą, Chaimem Sutinem i Mosesem Kislingiem. Wynajmował pracownię na Montparnasse obok Konstantina Brinkusha.
Jacques Lipschitz zyskał uznanie i zlecenia w 1920 roku,
1915-1930.
19191915-1919 wyraził się w kubistycznych zasadach i stworzył swoje najbardziej znane prace: Mężczyzna z gitarą, Kąpiąca się kobieta, Radość życia, Mężczyzna z mandoliną, seria płaskorzeźb przypominających kubistyczne obrazy oraz rzeźbiarskie portrety pisarzy Gertrudy Stein i Jeana Cocteau.
1930, 100 jego prac zostało pokazanych na retrospektywnej wystawie w Paryżu w Galerie de la Renaissance. Mniej więcej w tym czasie widoczna stała się zmiana w jego stylu. Surowe, geometryczne płaszczyzny zostały zastąpione przez smuklejsze biomorficzne formy. Przedstawiał tematy miłości, dziecka i matki, ojczyzny, ludzkości, walki dobra ze złem w obrazach mitologii greckiej i rzymskiej oraz Starego Testamentu.
1936-1937 Ž. W latach 1937-1937 na Wystawie Światowej w Paryżu pracom Lipšicsa poświęcono osobną galerię. Jego rzeźba "Prometeusz" zdobyła nagrodę.
1941-1945 mieszkał w USA z żoną Bertą Kitroser, gdzie stworzył "Modlitwę", "Wiosnę", "Pielgrzyma", "Pieśń nad pieśniami" i kilka interpretacji tematu Prometeusza. Lipšic wyjechał do Paryża, ale zmienił zdanie i wrócił do USA. Osiedlił się w Nowym Jorku. Jego żona pozostała w Paryżu, a ich rodzina rozpadła się. W 1948 roku ożenił się z rzeźbiarką Julią Halberstat.
W 1954 roku miał retrospektywną wystawę w Museum of Modern Art w Nowym Jorku.
W 1963 roku przeniósł się do Pietrasanta we Włoszech.
Jacques Lipschitz zmarł 16 maja 1973 roku. Zmarł na Capri we Włoszech 16 czerwca 1966 roku. Po śmierci jego szczątki zostały przeniesione i pochowane na cmentarzu Har a Menuhot ("Wzgórze Odpoczynku") w Jerozolimie. Jego ostatnia rzeźba, "Drzewo naszego życia", została ukończona przez drugą żonę Lipschitza, rzeźbiarkę J. Halberstat. Została wzniesiona w Jerozolimie pięć lat po śmierci Lipschitza na szczycie góry Scopus (najwyższego wzgórza w Jerozolimie).