1909 ukończył Aleksandryjską Szkołę Teatralną w Petersburgu. W latach 1909-13 występował w teatrze Towarzystwa Literacko-Artystycznego w Petersburgu, w latach 1914-20 - w Niżnym Nowogrodzie, Penzie i był kierownikiem tłumu w Grodnie. W latach 1924-41 reżyser i aktor w Teatrze Państwowym. W latach 1931-35 reżyserował także w Teatrze Dramatycznym w Szawlach. 1924 założył (wraz z K. Glińskim) Szkołę Aktorską w Kownie i wykładał w niej. W 1927 założył z własnej inicjatywy czasopismo "7 Days of Art". 1944-49 dyrektor naczelny Litewskiego Teatru Dramatycznego (do 1947 Wileńskiego Teatru Dramatycznego), 1947-48 dyrektor artystyczny, reżyser i kierownik studia teatralnego. W latach 1947-49 deputowany do Rady Najwyższej ZSRR, przewodniczący Towarzystwa Teatralnego i Sekcji Dramaturgów Związku Pisarzy. Zajmował się dramaturgią litewską - wystawił 46 sztuk 22 pisarzy litewskich, z których najważniejsi to V. Skirgaila Krėvego (1924, zagrał Kellerisa) i Žentasa (1931), Tuščios pastangos P. Vaičiūnasa (1926, zagrał Roma Giedriusa), Aukso žaismas (1932), Valdovas (Władca) V. Mykolaitisa-Putinasa (1929), Palanga A. Griciausa (1932), K. Binkio Atžalynas (1938). Wystawiał również sztuki zagranicznych dramaturgów. R.U.R. Čapka (1927), Rzekomego chorego Moliera (zagrał dyrektora teatru), Przy okazji i tak Pirandella (zagrał Ponce'a, obie w 1928), Don Carlo F. Schillera, Indranians R. Blaumansa (obie w 1931), A. Czechowa Wiśniowy sad (1937, 1945), Wrogowie Gorkiego (1946, Nagroda Państwowa ZSRR 1947, z innymi), Jegor Bułyczow (1948), Las A. Ostrowskiego (1948, zagrał Neschiastlivceva). Jego reżyseria opierała się na zasadach rosyjskiego aktorstwa realistycznego. Spektakle charakteryzują się ekspresyjną formą teatralną, emocjonalnością; obfitują w komiczne przerywniki.
