Urodzony w Wilnie malarz, pisarz. Dzieciństwo Sholoma i jego rodzeństwa upłynęło na cmentarzu żydowskim, ponieważ ojciec dzieci był dozorcą starego cmentarza żydowskiego w Wilnie, a cała liczna rodzina mieszkała w domu towarzystwa pogrzebowego w Šnipiškės przy ulicy Derevnickajos 3. Prawdziwe i fikcyjne historie o ludziach pochowanych na cmentarzu, które słyszał w dzieciństwie, wywarły później silny wpływ na twórczość artysty.
W 1919 r., po zajęciu Wilna przez wojska polskie w dniach 19-21 kwietnia, doszło do pogromów, a cmentarz żydowski nie pozostał bez opieki. Po utracie obojga rodziców Zelmanavičius na stałe opuścił Wilno, gdzie antysemityzm narastał, i przeniósł się do Kowna, gdzie pracował jako asystent dekoratora w Teatrze Państwowym, tworzył scenografie do sztuk teatralnych, kostiumy dla Kowieńskiego Teatru Hebrajskiego, zorganizował dwie duże wystawy indywidualne i był bardzo produktywny. We wczesnych latach twórczości Zelmanavičius intensywnie eksperymentował, badając możliwości ekspresji oferowane przez impresjonizm, prymitywizm, kubizm, ekspresjonizm i fotografię. Międzywojenni litewscy dziennikarze pisali nie tylko o twórczości Zelmanavičiusa, ale także o jego przygodach - artysta był wyjątkową osobowością w życiu kowieńskiej bohemy. Jego ekscentryczna szczerość przyciągała publiczność, a on sam był stałym uczestnikiem różnych przyjęć i spotkań. Uważa się, że Sholom i jego żona Brocha zostali prawdopodobnie zamordowani w 1941 r., ponieważ nie znaleziono żadnych dalszych informacji na ich temat.
