Otwórczość Mariji Teresė Rožanskaitė (1933-2007) wyróżnia się w kontekście współczesnej sztuki litewskiej. Artystka zasłynęła ze swoich "medycznych" obrazów: scen operacji serca, laboratoriów rentgenowskich i szpitali. Proces patrzenia jest dla niej bardzo ważny: nie tylko patrzenie na obraz, ale także poprzez niego, w otwarte wewnętrzne przestrzenie dzieła. Spojrzenie widza, postaci i obserwujących je urządzeń krzyżuje się na płótnie. Wystawa jest skonstruowana jak aparat rentgenowski, który prześwietla zarówno pracę artystki, jak i jej widzów.
Rožanskaitė nie tylko diagnozowała bolączki radzieckiego społeczeństwa, ale także dokumentowała fatalne wydarzenia historyczne: deportacje, których sama doświadczyła, ruch oporu, kryzys zakładniczy. W swoich obrazach, asamblażach, akcjach i instalacjach przedstawiała marginalne sytuacje i niespokojne przestrzenie, które zawierały wyraźne oznaki zderzenia ludzi i maszyn, jednostek i społeczeństwa. W uchwyceniu momentów egzystencjalnej zmiany, narodzin, choroby i śmierci, wykorzystała ostre kombinacje kolorów, fotorealistyczną estetykę pop-artu i znalezione przedmioty.
Kluczowe tematy i charakterystyczne cechy twórczości Rožanskaitė są zilustrowane w różnych sekcjach wystawy: Między przestrzenią a abstrakcją, Przestrzenie medyczne, Druga strona lustra, Droga krzyżowa, Architektura asamblażu, Spojrzenie etnograficzne i Ucho dla ekologii. Prace artysty są jak zdjęcia rentgenowskie nieupiększonej rzeczywistości, które dziś wydają się jeszcze bardziej aktualne.
