Polska poetka, eseistka, krytyk, tłumaczka, felietonistka; laureatka literackiej Nagrody Nobla (1996), założycielka Stowarzyszenia Pisarzy Polskich (1989), członkini Polskiej Akademii Umiejętności (1995), dama Orderu Orła Białego.
Od 1929 roku Wisława Szymborska mieszkała w Krakowie, gdzie debiutowała w 1945 roku na łamach "Dziennika Polskiego" wierszem Szukam słowa. W 1952 roku w Spółdzielni Wydawniczej "Czytelnik" opublikowała pierwszy tom poetycki Dlatego żyjemy, w tym samym roku została członkiem Związku Literatów Polskich. W latach 1953-1966 była kierownikiem działu poezji tygodnika "Życie Literackie", a następnie w latach 1967-1981 publikowała w nim nadobowiązkową lilię ejachistyczną. W 1983 współpracowała z "Teverem Powszechnym". Od 1988 r. była członkiem PEN Clubu, a od 2001 r. honorowym członkiem Amerykańskiej Akademii Sztuki i Literatury.
Maria Wisława Anna Szymborska urodziła się na Prowencie, czyli folwarku (powiat dworski, stanowiący wówczas odrębną jednostkę administracyjną między Kórnikiem a Bninem). położonym na południe od zamku w Kórniku, nad Jeziorem Kórnickim w Poznańskiem. Była drugą córką Wincentego Szymborskiego, prawicowego polityka, byłego wiceprezydenta Rzeczypospolitej Zakopiańskiej i zarządcy dóbr hrabiego Władysława Zamoyskiego, oraz Anny Marii z domu Rottermund (1890-1960). Rodzice Szymborskiej przeprowadzili się w styczniu 1923 r. z Zakopanego do Kórnika, gdzie hrabia Zamoyski oddelegował Szymborską do uporządkowania spraw finansowych miejscowego majątku. Po śmierci hrabiego w 1924 r. Szymborscy zamieszkali w Toruniu, a od 1929 r. w Krakowie, w zakupionej przy ul. Radziwiłłowskiej 29 kamienicę. Wisława Szymborska początkowo uczęszczała do Szkoły Powszechnej im. Józefy Joteyko przy ul. Podwale 6, następnie od września 1935 r. do Gimnazjum Sióstr Urszulanek przy ul. Starowiejskiej 3-5.
Po wybuchu II wojny światowej kontynuowała naukę na tajnych kompletach, a od 1943 r. podjęła pracę jako rejentka na kolei, by uniknąć wywózki do Rzeszy. W tym czasie po raz pierwszy wykonała ilustracje do książki (podręcznik Pierwsze kroki w języku angielskim Jana Stanisławskiego) oraz zaczęła pisać opowiadania i rzadziej - wiersze. Od 1945 r. uczestniczyła w życiu literackim Krakowa, do 1946 r. należała do grupy literackiej "Finth". Według wspomnień poetki największe wrażenie wywarł na niej Czesław Miłosz. W tym samym roku studiowała polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie przeniosła się na socjologię. Studiów jednak nie ukończyła ze względu na trudną sytuację materialną.
W 1953 sygnatariuszka Rezolucji Związku Literatów Polskich w Krakowie w sprawie procesu krakowskiego popierającej wyrok śmierci w sfingowanym procesie: Edward Chachlica, Michał Kowalik i ks. Józef Lelita.
W 1957 roku Szymborska nawiązała kontakty z paryską "Kulturą" i Jerzym Giedroyciem. W 1964 r. znalazła się wśród sygnatariuszy wytyczonego przez władze protestu potępiającego Radio Wolna Europa za nagłośnienie Listu 34. W latach 1945-1966 była członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). W 1975 r. podpisała List Protestacyjny 59, w którym czołowi polscy intelektualiści protestowali przeciwko zmianom w konstytucji, wprowadzającym zapis o kierowniczej roli PZPR i wiecznym sojuszu z ZSRR, a w styczniu 1978 r. podpisała deklarację założycielską Towarzystwa Kursów Naukowych.
W pierwszych latach istnienia Studium Literacko-Artystycznego, działającego przy Uniwersytecie Jagiellońskim, prowadziła warsztaty poetyckie.
Została członkinią komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed przyspieszonymi wyborami prezydenckimi w 2010 roku.
W listopadzie 2011 roku Szymborska przeszła poważną operację. Zmarła 1 lutego 2012 roku podczas snu w swoim mieszkaniu przy ulicy Piastowskiej w Krakowie. Informację o śmierci Szymborskiej podał sekretarz Michał Rusinek. Pogrzeb poetki odbył się 9 lutego 2012 roku. Zgodnie z jej wolą urna z prochami została złożona w grobie rodzinnym na Cmentarzu Rakowickim (kwatera GD rząd 10, grób nr 10). Pogrzeb miał charakter świecki.
