był polskim kompozytorem muzyki klasycznej i filmowej. Jednym z jego największych sukcesów była ścieżka dźwiękowa do filmu Bram Stoker's Dracula Francisa Forda Coppoli w 1992 roku, która otrzymała nagrodę ASCAP Award i nominację do nagrody Saturn Award za najlepszą muzykę. W 2003 roku zdobył nagrodę Cezara za najlepszą muzykę filmową do filmu Pianista, za którą otrzymał również nominację do nagrody BAFTA.
Po studiach pianistycznych pod kierunkiem Marii Bilińskiej-Riegerowej i harmonicznych u Artura Malawskiego, w 1948 roku przeniósł się z Krakowa do Katowic, gdzie ukończył gimnazjum muzyczne w klasie Władysławy Markiewiczówny, a następnie Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną (obecnie Akademia Muzyczna) w Katowicach, gdzie studiował grę na fortepianie i kompozycję pod kierunkiem Bolesława Woytowicza, uzyskując w 1955 roku dyplom z wyróżnieniem. W latach 1955-1958 kontynuował studia podyplomowe w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (obecnie Akademia Muzyczna) w Krakowie. W 1957 wziął udział w Międzynarodowym Letnim Kursie Nowej Muzyki w Darmstadcie. W latach 1959-60 dzięki stypendium rządu francuskiego studiował kompozycję pod kierunkiem Nadii Boulanger w Paryżu.
Kilar należał (wraz z Bolesławem Szabelskim, swoim uczniem Henrykiem Góreckim i Krzysztofem Pendereckim) do nurtu polskiej awangardy muzycznej lat sześćdziesiątych, zwanego niekiedy Nową Szkołą Polską. W 1977 roku Kilar był jednym z członków-założycieli Towarzystwa im. Karola Szymanowskiego z siedzibą w Zakopanem. Przez wiele lat przewodniczył katowickiemu oddziałowi Związku Kompozytorów Polskich, a w latach 1979-1981 był wiceprzewodniczącym zarządu krajowego tego stowarzyszenia. Był także członkiem Komisji Repertuarowej Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej "Warszawska Jesień". W 1991 roku polski filmowiec Krzysztof Zanussi nakręcił film biograficzny o kompozytorze zatytułowany Wojciech Kilar.
Po sukcesie krytycznym jako kompozytor muzyki klasycznej, Kilar skomponował swój pierwszy krajowy film w 1959 roku, a następnie napisał muzykę dla niektórych z najbardziej uznanych polskich reżyserów, w tym Krzysztofa Kieślowskiego, Krzysztofa Zanussiego, Kazimierza Kutza i Andrzeja Wajdy. Pracował nad ponad 100 tytułami w swoim kraju, w tym nad uznanymi na całym świecie, takimi jak Bilans Kwartalny (1975), Spirala (1978), Constans (1980), Imperativ (1982), Rok Spokojnego Słońca (1984) i Życie za Życie (1991), a także kilkoma innymi we Francji i w innych częściach Europy. W języku angielskim zadebiutował adaptacją Draculi Francisa Forda Coppoli. Jego inne anglojęzyczne filmy - trio Romana Polańskiego Śmierć i dziewczyna (1994), Dziewiąte wrota (1999) i Pianista (2002) oraz Portret damy (1996) Jane Campion - charakteryzowały się charakterystycznymi dla niego zgrzytającymi basami i wiolonczelami, głęboko romantycznymi tematami i minimalistycznymi progresjami akordów.
Poza twórczością filmową Kilar nadal pisał i publikował utwory czysto klasyczne, w tym sonatę na róg, utwór na kwintet dęty, kilka utworów na orkiestrę kameralną i chór, uznane Baltic Canticles, epicki Exodus (znany jako muzyka do zwiastuna Listy Schindlera i główny temat Rycerza pucharów Terrence'a Malicka), Koncert na fortepian i orkiestrę dedykowany Piotrowi Jabłońskiemu oraz jego główne dzieło, September Symphony (2003).
Porzuciwszy niemal całkowicie środki techniczne muzyki awangardowej, kontynuował stosowanie uproszczonego języka muzycznego, w którym duże masy dźwiękowe służą jako tło dla uwypuklonych melodii. Dzieje się tak w kompozycjach nawiązujących do muzyki ludowej (zwłaszcza góralskiej) oraz w utworach patriotycznych i religijnych.
