Urodzony w Klangiai, parafia Veliuona. 1926-1930 - studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Kownie, 1931-1932 - mieszkał w Paryżu. Pracował dla lewicowego czasopisma "Trečias frontas", z którym był związany w LKP od piątego numeru, a następnie także dla prokomunistycznego czasopisma "Literatūra". W 1934 r. został przyjęty do Związku Pisarzy Litewskich. Opublikował trzy powieści ("Frank Kruk", "Zemė maitintoja", "Meisteris ir sūnūs"), dwie książki z opowiadaniami ("Saulėlydis Nykos valsčiuje", "Kasdienės istorijos") oraz książki dla dzieci, które odniosły duży sukces.
Po okupacji sowieckiej w 1940 r. napisał szereg książek dla dzieci. <15 czerwca 1940 r., po zajęciu Litwy, napisał artykuły gloryfikujące Armię Czerwoną, Związek Radziecki i Józefa Stalina.
W lipcu wstąpił do Litewskiej Partii Komunistycznej i wziął udział w nieprzejrzystych wyborach do Sejmu Ludowego, zorganizowanych przez okupacyjny reżim sowiecki. 14-15 lipca. W dniach 14-14 lipca został wybrany na posła w okręgu wyborczym Alytus, a 21 lipca został wybrany na drugiego sekretarza Prezydium Sejmu Ludowego. Deklaracja o nacjonalizacji banków i wielkiego przemysłu"), ustrój państwa ("Deklaracja o ustroju państwa") oraz deklarację przystąpienia Litwy do ZSRR ("Deklaracja o przystąpieniu Litwy do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich"). Deklaracje te miały charakter formalny, gdyż sowietyzacja Litwy nie wynikała z jej okupacji, lecz z okupacji ZSRR.
Został mianowany członkiem dwudziestoosobowej komisji komisarzy, która na VII sesji Rady Najwyższej w Moskwie 3 sierpnia 1940 r. wystąpiła z wnioskiem o przyjęcie Litwy do ZSRR. To również tylko formalnie potwierdziło sowietyzację Litwy.
Komitet Centralny Litewskiej Partii Komunistycznej zatwierdził oświadczenie P. Cvirki z 16 sierpnia "O reorganizacji [Towarzystwa] Pisarzy Litewskich na gruncie sowieckim" i mianował go przewodniczącym Komitetu Organizacyjnego Związku Pisarzy Litewskich.
W czasie II wojny światowej uciekł do Rosji, mieszkał w Ałmaty i Moskwie, gdzie pisał m.in. opowiadania propagandowe i czytał je żołnierzom 16 Dywizji Litewskiej. W sierpniu 1944 r. powrócił na Litwę.
Od 29 października 1945 r. został wybrany przewodniczącym zarządu Związku Pisarzy LSRR.
Uprawnienia członka Prezydium Rady Najwyższej zostały mu odebrane dopiero w wyborach 1947 r., w których P. Cwiraka był jednocześnie kandydatem na deputowanego i przewodniczącym Centralnej Komisji Wyborczej.
W lutym 1947 r. został wybrany deputowanym Rady Najwyższej LSRR w okręgu wyborczym Ukmergė. Zmarł 2 maja 1947 r.
2017 Nagroda Literacka im. Petrasa Cvirki, ustanowiona w 1984 r. w celu wyróżnienia najlepszych dzieł litewskich powieściopisarzy, przemianowana na Nagrodę Veliuona Novella.
2019. Litewskie Centrum Badań nad Ludobójstwem i Ruchem Oporu stwierdziło, że "Petras Cvirka aktywnie współpracował ze strukturami okupacyjnej władzy radzieckiej w swojej działalności politycznej i publicznej, a jego współpraca spowodowała poważne i szkodliwe konsekwencje dla losu państwa litewskiego i jego obywateli". "
19 listopada 2021 r. 19 listopada 1924 r. usunięto pomnik P. Cvirki, który stał w Wilnie przez 62 lata. W 2022 r. zagroda-muzeum miejsca urodzenia Petrasa Cvirki w dzielnicy Jurbarkas została przemianowana na zagrodę etnograficzną Klangiai.