Daniil Ivanovich Kharms ✝

 Jeszcze w szkole wymyślił dla siebie pseudonim - Kharms, który zmieniał z zadziwiającą pomysłowością, czasem nawet w podpisie pod jednym rękopisem: Kharms, Khorms, Charms, Haarms, Shardam, Kharms-Dandan itp. Chodzi o to, że Kharms wierzył, że niezmienione nazwisko przynosi pecha, i przyjął nowe nazwisko, jakby próbując się od tego uwolnić. 

 Daniil Kharms pochodził z rodziny słynnego narodowolca Iwana Juwaczewa, skazanego w swoim czasie na karę śmierci, zamienioną na dożywocie, który odbywał zesłanie na Sachalinie, gdzie poznał go Czechow. Danya urodził się po uwolnieniu ojca, kiedy Juwaczew powrócił do Petersburga.

 Charms pisarz ukształtował się w latach 20. pod wpływem Chlebnikowa i Trufanowa i znalazł podobnie myślących ludzi w kręgu poetów, którzy nazywali siebie Oberiutami (od OBERIU - Stowarzyszenie Prawdziwej Sztuki). W 1931 roku Kharms i niektórzy z jego przyjaciół zostali aresztowani i zesłani na rok do Kurska. Jedyne dwie "dorosłe" publikacje Daniła - po jednym wierszu - w dwóch zbiorach Związku Poetów (1926, 1927) pozostały. Za życia Charmsowi nie udało się opublikować ani jednego "dorosłego" wiersza. Po 1928 roku nie podejmował żadnych prób publikacji swoich utworów. A pisał codziennie.

 Po rozpoczęciu współpracy w czasopiśmie "Ezh" (od 1928 r.), a następnie "Chizh" (od 1930 r.), z biegiem lat pisał coraz rzadziej. I można się tylko dziwić, że ze stosunkowo niewielką liczbą wierszy dla dzieci ("Iwan Iwanowicz Samowar", "Wrun", "Gra", "Milion", "Jak tata zastrzelił mi fretkę", "Człowiek wyszedł z domu" itp.) stworzył własny kraj w poezji dla dzieci i stał się jego klasykiem. 

 Świat był zaskoczony, że rozpoznał Daniila Charmsa, czytając go po raz pierwszy na przełomie lat 60. i 70. Do tego czasu Ionesco i Beckett byli uważani za protoplastów europejskiej literatury absurdu. Ale po przeczytaniu nieznanych dotąd dzieł - "Elizabeth Bam" (1927), prozy i poezji, sztuki "Choinka u Iwanowa" (1939), wszyscy zdali sobie sprawę, że tak popularna gałąź literatury pojawiła się na długo przed tymi autorami. Po rychłym zwolnieniu nadal tworzył. To właśnie w tym roku napisał opowiadania "Połączenie", "Pień", "Kompleksowe studium", "O tym, jak odwiedzili mnie posłańcy". 

 We wrześniu 1941 roku Harms został uznany za niepoczytalnego i wysłany na przymusowe leczenie do szpitala psychiatrycznego, gdzie zmarł. 

 Jego żona M. Malich, wraz z przyjacielem Harmsa, Ya. Druskinem, zebrała wszystkie rękopisy męża. Walizka z dziełami Druskina miała największą wartość podczas ewakuacji. Po powrocie do Leningradu zabrał od siostry Harmsa drugą część archiwum, cudem ocalałą. Zawierała ona listy, rękopis niedokończonego opowiadania "Stara kobieta" - największego dzieła prozatorskiego Harmsa.