Zaczął uczyć się śpiewu u Jonasa Pocių, organisty kościoła katolickiego w Jurbarkas. Był jego uczniem aż do ukończenia gimnazjum w Jurbarkas. Šabaniauskas był wychowywany samotnie przez matkę i nie miał środków na pójście do szkoły. Siostra matki, która mieszkała w USA, zapewniała mu wsparcie materialne. Po wyjeździe do Włoch Šabaniauskas z powodzeniem wstąpił do Zgromadzenia Salezjańskiego w katolickim klasztorze w Este. Dwa lata później Šabaniauskas przeniósł się na studia do Werony. Tam śpiewał w chórze katedralnym, studiował śpiew solowy u D. Andželiniego. W 1927 r. maestro powrócił na Litwę. Muzykolog V. Venckus twierdzi, że o dalszych losach maestro zadecydował przypadek. Podczas rejsu statkiem z Jurbarkas do Kowna Šabaniauskas zaśpiewał "Tykiai, tykiai Nemunėlis teka". Został zauważony i zaproszony do chóru operowego przez Borisa Dauguvietisa, ówczesnego dyrektora Państwowego Teatru Dramatycznego
Popularność Šabaniauskasa przyniosły nagrywane przez niego płyty. W czasie wolnym od prób śpiewał w oktecie prowadzonym przez A. Mikulskisa. W 1931 r. angielska firma Columbia Graphophone przyjechała nagrać kilka utworów wykonywanych przez ten zespół. Podczas procesu nagrywania przedstawiciele firmy zauważyli Šabaniauskasa i zaproponowali mu nagranie kilku płyt. W grudniu 1933 roku w Londynie, w Columbia Graphophone, nagrał swoje pierwsze 12 solowych albumów, które zawierały 24 popularne utwory. Towarzyszyła mu orkiestra Columbia Graphophone. Listopad 1936. W Londynie, w 1936 r., maestro nagrał 5 płyt pod szyldem "His master's voice" w firmie The Gramophone[2]. Ostatnie 10 płyt z 20 popularnymi pieśniami i jedna płyta z 4 pieśniami ludowymi zostały nagrane przez Šabaniauskasa w marcu 1938 r. w Londynie, w firmie Columbia Graphophone.