Kenn Eerik Kannike

Kenn-Eerik jest estońskim wszechstronnym artystą dźwiękowym i muzykiem pracującym w Tallinie. Jego pasja do muzyki rozpoczęła się we wczesnym dzieciństwie, kiedy jako sześcioletni chłopiec był świadkiem gry na akordeonie. Zachęcony tym muzycznym doświadczeniem, przez lata uczył się różnych instrumentów, angażował się w śpiew chóralny i uczestniczył w działalności kilku zespołów. Nawet dzisiaj jest częścią zespołu o nazwie Käsi, który został stworzony z przyjaciółmi z czasów nastoletnich.

Kenn-Eerik zainteresował się muzyką elektroniczną w szkole średniej, kiedy skomponował pierwsze utwory - inspirowane dubstepem i dubem. Chcąc rozwijać swoje techniczne umiejętności muzyczne, poszedł studiować technologię dźwięku na Akademii Kultury w Viljandi. Wraz ze studiami w Viljandi nabył swoje pierwsze automaty perkusyjne i syntezatory, które oprócz jego osobistej działalności twórczej, były również wykorzystywane do komponowania muzyki do występów tanecznych.

Podczas gdy jego pierwsze sety DJ-skie składały się głównie z dubstepu, z niewielkimi objazdami w obszary techno i house, do tej pory ta relacja stała się odwrotna - bity techno i house stały się bardziej konkretne i obecne, ale wpływy dubu i dubstepu są nadal obecne.

Przez lata Kenn-Eerik grał w kilku tallińskich klubach, takich jak Ulme, Ups, Asum, Uni, Hall itp. Jego debiut na żywo miał miejsce na festiwalu Kuru Plirr (2015). Oprócz setów DJ-skich i koncertów na żywo, z czasem pogłębiła się współpraca z kilkoma teatrami działającymi w Estonii, gdzie skomponował pejzaże dźwiękowe oparte na oryginalnej muzyce.

Muzykę Kenn-Eerika można scharakteryzować jako poszukiwanie pewnego stanu. Jego język dźwiękowy koncentruje się na organicznie płynących liniach syntezatorów i minimalistycznych rytmach, które łączą głębsze obszary techno, house, ambient i muzyki eksperymentalnej. Kenn-Eerik nie stawia sobie bezpośrednich ograniczeń gatunkowych, ani nie ogranicza się w wyborze instrumentów - wszystko, co inspiruje i napędza, zostanie użyte, począwszy od analogowych syntezatorów, a skończywszy na nagranych dźwiękach rur kanalizacyjnych.