Sztuka rzeźbiarza Algimantasa Šlapikasa jest interesująca jako skrzyżowanie różnych doświadczeń artystycznych: modernistycznego podejścia do rzeźby, elementów tradycyjnych i archaicznych, strategii konceptualnych i wreszcie treści naładowanych społecznie. artysta nadal opiera się na wpływach modernistycznych: pracuje w tradycyjnych materiałach i technikach, przywiązując wagę do formy i stylu. Kształt jego rzeźb jest zawsze starannie przemyślany i doprowadzony do końca, choć względy estetyczne nigdy nie przeważają nad treściami konceptualnymi. Według artysty "nie aspiruje on do pozycji rewolucjonisty, kaznodziei czy bojownika o sprawiedliwość społeczną". "Chcę po prostu dać małą wskazówkę, która pomoże człowiekowi w podjęciu decyzji, jak przyjąć tę czy inną rzecz" - mówi artysta. Šlapikas ukończył studia rzeźbiarskie w Państwowym Instytucie Sztuki pod koniec lat 80-tych - w czasach pierestrojki Gorbaczowa i odzyskania niepodległości przez Litwę. Jego pokolenie, tuż po wkroczeniu na ścieżkę twórczych poszukiwań, musiało zrewidować swoje strategie w obliczu poważnych zmian. Według krytyczki sztuki Eglė Komkaitė "ich nadejście było naznaczone konfliktem, ale przejawiało się głównie jako niezgoda na istniejący - choć już rozpadający się - porządek rzeczy i zasady, których musieli się nauczyć. Odmawiając przedstawiania realnego lub romantycznego obrazu rzeczywistości społecznej, pokolenie to zwróciło się ku spersonalizowanej koncepcji życia, stawiającej na pierwszym miejscu indywidualną egzystencję człowieka. <...> Dzieci miasta, znają życie blokowisk i z tego powodu często opierają się na emocjonalnych wspomnieniach z dzieciństwa i atrybutach wiejskiej kultury ludowej". Chociaż szkoła wprowadziła go w ideologiczne wymagania dotyczące sztuki, wkrótce po ukończeniu studiów postanowił zbadać wolne strategie artystyczne. Chociaż Šlapikas stworzył kilka figuratywnych dzieł poświęconych pamięci słynnych postaci narodowych, zasadniczo nie interesuje go figuratywna rzeźba monumentalna. Dla niego ten czysto reprezentacyjny gatunek jest zbyt ograniczony w środkach wyrazu; ma również mniejszy potencjał wpływania na współczesne społeczeństwo. W centrum jego dzisiejszej sztuki znajduje się raczej nieporęczna, ale jednocześnie mobilna rzeźba, która funkcjonuje jak żywy organizm, otwarty na interakcje z konkretnym miejscem i odbiorcą. Z czasem artysta odkrył wyjątkowe znaczenie dla swoich dzieł sztuki, których nie traktuje już jako obiektów, które mają upiększać lub przekształcać dane miejsce, czy też nadawać mu znaczenie, ale jako przedmioty osobistego użytku. Mogą być używane w sposób materialny, zachęcając widza do wejścia z nimi w fizyczny kontakt, lub w sposób rytualny/symboliczny/totemiczny. W porównaniu ze współczesną sztuką site-specific, jego dzieła wydają się pozbawione miejsca, ponieważ nie zależą od konkretnej lokalizacji, ale całkowicie od odbiorcy. Šlapikas należy do artystów, którzy postrzegają zmiany w naturze sztuki jako nieodłączne od zmieniającej się roli publiczności, która przekształca się z biernego obserwatora w uczestnika. Przenosząc estetyczne skupienie z obiektu na doświadczenie, stara się również stymulować widza do dłuższego kontaktu ze swoimi dziełami, aktywnie włączając go w strefę pod ich wpływem.
