Andrius Zakarauskas studiował malarstwo na Wileńskiej Akademii Sztuk Pięknych. Od 2004 roku brał udział w różnych wystawach zbiorowych w Europie, Chinach i USA, jego prace były prezentowane w prestiżowych galeriach i na targach sztuki współczesnej. Od 2005 roku zorganizował kilka wystaw indywidualnych na Litwie i za granicą. W 2009 roku został zwycięzcą konkursu "Young Painter Prize". W 2011 roku Zakarauskas otrzymał Nagrodę dla Młodego Twórcy od Ministerstwa Kultury Republiki Litewskiej. Prace artysty znajdują się w zbiorach Narodowej Galerii Sztuki, muzeum Mo, fundacji Lewben Art, kolekcji Ole Faarupa, kościele Wszystkich Świętych w Wilnie, kościele maryjnym Elektrenai oraz w kolekcjach prywatnych na Litwie i za granicą.
W swoich pracach litewski artysta Andrius Zakarauskas koncentruje się na relacji między malarzem a obrazem. Jego obrazy, głównie portrety i kompozycje wielofiguralne, łączą fragmenty natury, krajobrazy lub pejzaże miejskie z fikcyjnymi obrazami i abstrakcyjnymi segmentami, tworząc złożone wielopłaszczyznowe przestrzenie i diachroniczne narracje. Malarz jest głównym bohaterem większości swoich płócien. Jego obecność jest widoczna nawet wtedy, gdy nie jest przedstawiony. A kiedy jest, jego postać, często przypominająca samego Zakarauskasa, manifestuje się jako alter ego artysty. Malarz jest jednocześnie twórcą i obiektem pracy twórczej, personifikacją pociągnięcia pędzla. Jego dotyk na płótnie staje się katalizatorem malarskiej opowieści. Narracja jest często napędzana przez relację malarza z powierzchnią obrazu, przez jego ciągłą walkę o przekroczenie jej płaskości, przebicie się przez nią i przebicie jej. Malarz nie tylko tworzy obraz, ale także działa jak demiurg organizujący przestrzeń malarską wokół siebie, nadając rzeczom formę i znaczenie - tworząc własny świat pociągnięć pędzla.
Ta koncepcja malarstwa jako dążenia do czegoś, co jest ponad przyziemnością, która jest wyraźna w pracach Zakarauskasa już od kilku lat, w jego najnowszych obrazach przejawia się w tematyce religijnej, ostatnio w Drodze Krzyżowej. Punktem wyjścia dla jego obrazów są historie biblijne. Patrzy na nie z perspektywy malarza, zastępuje zwykłe postacie postacią malarza i przekształca w metafory malarstwa i tworzenia obrazów w ogóle. Zakarauskas podkreśla dwoistość procesu malowania poprzez oddanie zmysłowości, fizyczności i sakralności aktu tworzenia. Porusza również powiązane tematy historii malarstwa, statusu artysty i pochodzenia dzieła sztuki. Oprócz męskiego malarza często pojawia się postać kobieca, uosabiająca emocjonalne, romantyczne aspekty tematu i rozładowująca dramatyzm i monumentalność scen liryzmem i intymnością.
