Przyszedł na świat w rodzinie kupieckiej jako najstarszy z pięciorga rodzeństwa. Kiedy miał 8 lat, jego ojciec zbankrutował. W 1843, zaraz po konfirmacji, Ibsen przeniósł się do
Grimstad, gdzie pracował jako pomocnik aptekarski. W czasie sześciu lat spędzonych w
Grimstad podjął pierwsze próby literackie. Jako osiemnastolatek został ojcem dziecka z
nieprawego łoża, którego matką była starsza od Ibsena służąca. Z nieślubnym synem pisarz nie utrzymywał kontaktów.
W 1850 Ibsen przeniósł się do
Christianii, gdzie odbył się jego debiut sceniczny – w
teatrze Christiania wystawiono
Kjæmpehøien (
Grób Hunów). Wkrótce pisarz przeniósł się do Bergen, gdzie w latach 1851–1857 współtworzył wraz ze skrzypkiem
Ole Bullem teatr Det Norske Theater. W teatrze tym pracował jako pomocnik reżysera i dramaturg. Na deskach Det Norske Theater odbyło się wiele premier sztuk Ibsena. W 1857 pisarz poznał Zuzannę Thoresen, z którą ożenił się rok później. Z tego związku przyszedł na świat syn
Sigurd w 1859, który jako doktor prawa pracował w dyplomacji.
W 1857 Ibsen przeniósł się ponownie do stolicy, gdzie otrzymał stanowisko szefa
Norweskiego Teatru Kristiania. Lata 1857–1864 określa się jako najcięższe w życiu pisarza. Rozczarowany postawą
Norwegii, która nie pomogła
Danii napadniętej przez Prusy, a także problemy finansowe rodziny sprawiły, że pisarz zdecydował się emigrować z kraju. Otrzymawszy stypendium z parlamentu norweskiego, wyjechał wraz z rodziną na południe. Przez kolejne 27 lat przebywał we
Włoszech i w
Niemczech, zamieszkując w
Rzymie,
Kopenhadze,
Paryżu,
Suezie,
Dreźnie,
Monachium,
Sztokholmie,
Sorrento,
Amalfi.
We Włoszech nastąpił literacki przełom dramaturga. W przypływie nowych sił twórczych napisał tam
Branda i
Peera Gynta. W 1868 r. Ibsen przeniósł się do
Monachium, a kilka lat później – w 1875 – do
Drezna. Tam też powstały jego głośne sztuki, takie jak
Nora,
Dzika kaczka czy
Hedda Gabler. Dopiero w 1891 Ibsen powrócił do Norwegii, już jako znany i ceniony pisarz. Jego sztuki zaczęto wtedy grywać w całej Europie, zaś problemy, które poruszał Ibsen, wywoływały burzliwą debatę w norweskim społeczeństwie. Ostatnie lata życia Ibsen spędził w
Christianii, gdzie był jednym z najznamienitszych obywateli.
