Styl charakterystyczny dla Denisa Kolomytskyi'ego - wyjątkowa plastyczność - oznacza, że jego prace są bezkrytycznie łączone z tańcem. Denis jest jednak kreatywnym włóczęgą, wędrującym przez różne media, a jego głównym twórczym ujściem jest teatr, a nie taniec. Praca Denisa Soap Opera, zaprezentowana w Centrum Sztuk Audiowizualnych Jonasa Mekasa w 2012 roku (w której wykonawcy wypowiadają teksty Denisa operowym głosem, inscenizując przygotowywanie jedzenia w kuchni i rolę kobiety w domu), jest być może najlepszym odzwierciedleniem twórczych tendencji artysty. Intensywność i pozytywna niekonsekwencja twórczości Denis mogą skłaniać do podejrzeń o dyletantyzm, ale jest to możliwe tylko wtedy, gdy aktywności towarzyszy pretensjonalność. W przypadku Denisa, bez względu na to, jak efemeryczne są jego prace czy jak często posługuje się pojedynczą ekspresją twórczą, wszystko pozostaje zabawną interpretacją świata, bez pretensji do zgodności z konceptualnym czy formalnym kanonem. W tej pracy jest wiele warstw krytyki społecznej, zwłaszcza w odniesieniu do dyskursu równości płci, ale reżyseria i wykonanie oznaczają, że wyraża się to poprzez uważność na człowieka - ujawniając jego nawyki, sposoby robienia rzeczy, a nie ucieleśniając akademickie teorie w wykonaniu. A miłość do ludzkości, jakkolwiek banalnie, niemal jak obietnica wyborcza, może brzmieć takie zdanie, czyni Denisa rzadkim artystą o bardzo politycznym charakterze. Przemawia bezpośrednio do jednej z największych bolączek społeczeństwa - braku sprawiedliwości społecznej. Temat ten czasami prowokuje do jawnych prowokacji politycznych, takich jak praca Denisa - solny krąg wokół wileńskiego ratusza. Artysta wykonał swój performance przed budynkiem jako rodzaj politycznego oświadczenia w celu uzyskania pozwolenia dla społeczności LGBT+ na zorganizowanie marszu.
