jest jednym z najważniejszych kompozytorów w Niemczech, z siedzibą w Berlinie od 1990 roku.
Poppe studiował dyrygenturę i kompozycję w Hochschule der Künste Berlin między innymi u Friedricha Goldmanna i Gösty Neuwirtha. Dodatkowo studiował syntezę dźwięku i kompozycję algorytmiczną na Technische Universität Berlin i w ZKM Karlsruhe. Jako dyrygent Enno Poppe regularnie występuje z Klangforum Wien, Ensemble Musikfabrik i Ensemble Resonanz, a także z międzynarodowymi orkiestrami. Od 1998 roku jest również członkiem i dyrygentem zespołu mosaik. Enno Poppe uczył kompozycji w Hochschule für Musik Hanns Eisler Berlin, w Darmstädter Ferienkursen für Neue Musik oraz w Impuls Akademie (Graz).
Enno Poppe otrzymał zamówienia od zespołów z całej Europy i zagranicy, orkiestr takich jak Helsinki Philharmonic Orchestra, Los Angeles Philharmonic Orchestra, WDR Sinfonieorchester oraz festiwali takich jak Donaueschinger Musiktage, Salzburger Festspiele, musica viva (München), Ultraschall Berlin, MaerzMusik (Berlin), Eclat (Stuttgart) i Wittener Tage für Neue Kammermusik.
Utwory Enno Poppe były wykonywane m.in. przez kwartety takie jak Arditti Quartet i Kairos Quartet, dyrygentów takich jak Pierre Boulez, Susanna Mälkki, Emilio Pomárico i Peter Rundel oraz orkiestry takie jak SWR Sinfonieorchester, BBC Scottish Symphony Orchestra, Symphonieorchester des Bayerischen Rundfunks, Deutsches Symphonie-Orchester Berlin, hr-Sinfonieorchester Frankfurt i Junge Deutsche Philharmonie. Wśród zespołów, które regularnie wykonują jego muzykę są Ensemble intercontemporain, Ensemble Modern, London Sinfonietta, Ensemble Resonanz, Klangforum Wien, ensemble mosaik, Ensemble Contrechamps, Musikfabrik, Ensemble 2e2m, SWR Vokalensemble i Neue Vocalsolisten Stuttgart.
W Interzone (2003-2004) Enno Poppe stworzył kompozycję na głosy, wideo i zespół, w której pisarz Marcel Beyer (który stworzył również libretta do innych dzieł teatru muzycznego) parafrazuje tekst Williama S. Burroughsa dotyczący Tangeru/Maroka, tygla różnych kultur. Teatr muzyczny Arbeit Nahrung Wohnung (2006-2007) to fragmentaryczna Robinson-Cruseo-Story o samotności - i bohaterze, który nie przywiązuje dużej wagi do bycia uratowanym. W IQ (2011-2012) Poppe inscenizuje test na inteligencję z różnymi podmiotami w ośmiu aktach, "ciągle powracając do początku, aby zacząć od nowa".
Enno Poppe otrzymał stypendia, między innymi w Akademie Schloss Solitude i Villa Serpentara w Olevano Romano. Nagrody obejmują Busoni-Kompositionspreis Akademie der Künste w Berlinie (2002), Förderpreis Ernst von Siemens Musikstiftung, Schneider-Schott-Musikpreis (2005), nagrodę wspierającą Akademie der Künste w Berlinie (2006) oraz Christoph- und Stephan-Kaske-Preis (2009). Enno Poppe otrzymał także nagrodę "Happy New Ears" przyznawaną przez Hans und Gertrud Zender-Stiftung (2011), nagrodę Hans-Werner-Henze (2013) oraz Deutscher Musikautorenpreis 2016.
Enno Poppe jest członkiem Akademie der Künste Berlin (od 2008), Nordrhein-Westfälische Akademie der Wissenschaften und der Künste (od 2009) oraz Bayerische Akademie der Schönen Künste (od 2010).
