Evaldas Janss (ur. 1969) w swoich filmach i performansach porusza się po obrzeżach i podziemnych warstwach codziennego życia, odpowiadając na jego bezsensowność (auto)destrukcyjnymi i twórczymi wybuchami. Jego prace, często postrzegane jako transgresyjne, łączą doświadczenia autobiograficzne z szerszym kontekstem społecznym lub twórczym i analizują rolę artysty jako agenta społecznego w społeczeństwie. Stanowisko Jansa jest trafnie uchwycone w jego książce Ode to Routine (2000), opublikowanej przez Centrum Sztuki Współczesnej w Wilnie, w której opowiada o codziennych wydarzeniach ze swojego życia i rozmowach z kolegami na temat obejrzanych filmów. Pokazuje nieodłączne przenikanie się sztuki i życia codziennego. W swoich późniejszych filmach wykorzystuje animację komputerową do tworzenia narracji opartych na logice snów lub absurdu, nasyconych parodią i groteską. Od 2009 roku Jans coraz częściej zajmuje się malarstwem, eksperymentując z tradycją kultury wizualnej i łącząc obrazy mityczne, popkulturowe, historyczne i pornograficzne. W 2020 roku założył przestrzeń artystyczną w piwnicy baru Paviljonas, Muzeum Ewalda Jansa. Na swojej pierwszej wystawie w nowym muzeum artysta zaprezentował swoje najważniejsze prace z lat 90-tych (Inclusion. A Slaughterer's Knife", 1993; "In One's Own Juice", 1998; "Greetings", 1998). Zarówno przestrzeń, jak i wystawa, według artysty, są ironiczną odpowiedzią na pobliskie prywatne muzeum MO. Na swojej wystawie Jans zaproponował radykalnie odmienne rozumienie litewskiej sztuki lat 90. niż to, które zaprezentowano wspólnie na wystawie Muzeum MO "Origin of Species: DNA of the 1990s". Evaldas Janss ukończył malarstwo na Wileńskiej Akademii Sztuk Pięknych. Jego prace były wystawiane w Centrum Sztuki Współczesnej, Galerii Vartai, Centrum Sztuk Wizualnych Jonasa Mekasa w Wilnie, Rauma Biennale Balticum w Finlandii (2012). Jego filmy były pokazywane na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wilnie "Kino pavasaris" na Litwie oraz na Rencontres Internationales w Berlinie i Paryżu (2007, 2008).
